E casualmente...

...a Mesa pola Normalización Lingüística vén de presentar hoxe mesmo un contramanifesto que me limitarei a copiar e pegar.

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.

2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.

3.- Por iso, resulta realmente preocupante que, desde Madrid, con apoio de importantes medios de comunicación, haxa quen pretenda convencer á opinión pública de que o castelán corre perigo de desaparición e que os seus falantes son discriminados no noso país. Esta inversión da realidade ten como obxectivo que os falantes do galego non teñan dereitos lingüísticos e que os únicos deberes para as Administracións públicas se vinculen ao castelán.

4.- O verdadeiro problema non está na cooficialidade de idiomas como o galego, senón na actitude de quen nega a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado español. Esta actitude si é a negación da convivencia e da igualdade. O proceso de normalización de usos do galego foi lento e, até hoxe, insuficiente para garantir o dereito a vivir nesta lingua. O que compre é respectar a legalidade vixente (Estatuto e Lei de Normalización Lingüística) e avanzar con cambios legais na dirección da igualdade e da convivencia. Xustamente a dirección contraria á proposta polos que pretenden a imposición do castelán como único idioma con dereitos e deberes para os cidadáns en todo o territorio do Estado.

5.-. Correspóndelle ao pobo galego, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que mesmo o actual Estatuto recoñece para o noso idioma. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos. Neste labor contarán sempre co noso apoio.

6.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país.
Defendemos un dereito humano elemental que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser firmes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.

A dirección orixinal é esta, por se queredes firmalo (jo tío, parezo sacado de El Mundo..."¡Firma el Manifiesto!"). Pero antes lédeo e opinade: é criticable, pero a min convenceume.

Sobre o Manifesto pola Discordia Común

Canto facía que non escribía aquí! Coa coña dos exames e de marchar despois á praia, ficou o blog baleiro e sen actualizar, agardando a que me dera por retomalo. Pasaron moitas cousas nestes case dous meses, pero a min paréceme que, sen dúbida, o que merece maior atención á hora de escribir algo novo é a regueifa lingüística que está a acontecer hoxe en día en España. Cousas de ser un proxecto de filólogo, que lle queredes...

Ben, poñámonos en antecedentes: dende fai varios meses (se cadra anos) lévanse producindo movementos contra as leis e normativas que se foron aprobando nas nacións sen estado/nacionalidades históricas/comunidades autónomas/rexións a prol da normalización lingüística das súas (nosas) respectivas linguas propias. Estas reacción, xeralmente de corte conservador e eminentemente españolista (aínda que os nacionalistas sexan os demais), escúdanse na premisa da liberdade individual para escoller a lingua; na, ao seu modo de ver, imposición lingüística, e nunha suposta persecución aos castelánfalantes. No noso caso, o galego, xurdiu esa mesiánica organización chamada Galicia Bífida Cunnilingüe Bilingüe, cuxa defensa do bilingüismo é máis ben nula (son contrarios á ensinanza ao 50% en cada lingua). Podo entender que en Madrid crean o que din, pero calquera persoa que viva en Galicia e vexa o que hai dificilmente vai tragar con ese escenario de holocausto castelán que presentan.

A verdade, estes señores poderán dicir o que queiran, pero non han lograr moito. O problema ven dado cando a algúns 'pensadores' firman un Manifesto por la Lengua Común que, baixo unha máscara de concordia lingüística atacan as políticas de normalización doutras linguas peninsulares, e defenden unha homoxeneización en torno ao castelán esquecendo dereitos e deberes contrarios ao que predican: se os os dereitos son das persoas e non das linguas, por que é un deber aprender castelán e non galego?; se se defende o bilingüismo en certas comunidades, porque será obrigatoria a sinalización en castelán e non en catalán? Este manifesto naceu da pluma de filósofos e escritores con máis intención política que lingüística e que esquecen (ou, directamente, ignoran) que o castelán non corre perigo, que os dereitos dos castelánfalantes están en plena forma e que a lexislación corre contra as linguas minoritarias e non contra a terceira lingua do mundo. Cando non poida dar clases de castelán en Galicia, como nun futuro espero facer, ou cando alguén precise dun intérprete para casar en castelán, só entón, se iso ocorre, entenderei campañas así. Mentres tanto, por favor, que deixen de someter linguas e marxinar falantes por non seren casteláns: despois de tantos séculos, non é sen tempo.

Firefox 3 e o Guinness dos récords

Adoro o software libre. Fai pouco que me pasei a Linux con Ubuntu, pero xa levaba un par de anos utilizando o Mozilla Firefox como navegador da Internet en Windows. É máis seguro, máis cómodo e, sobre todo, máis personalizable que o Explorer de Microsoft, ademáis de ser unha distribución libre, de código aberto, na que participan voluntarios de todo o mundo. Ata o de agora, o versión máis actual é o Firefox 2, pero este xuño sae por fin a terceira reinvención do mellor navegador actual.

Para levantar (aínda) máis expectación Mozilla decidiu crear unha campaña para meter Firefox 3 no libro dos récords, pretendendo acadar a marca do programa máis descargado en 24 horas. Obxectivamente, é bastante estúpido, non o vou negar, pero como xeito de promocionar á mellor alternativa ao Internet Explorer do Windows, que moitísima xente utiliza por descoñecemento doutras opcións, resulta bastante curioso.

Dende aquí anímovos non a participar neste "Download Day", senón a probar o Firefox, ben na súa actual versión ou na próxima actualización.

Non é unha monada?

Advert powered by Conferencia Episcopal

Escoitas a Losantos todas as mañas coa ilusión do primeiro día? Gústache entrar o primero na igrexa cada domingo? Deveces por ver ao Papa cando ven a España? Apoiarías un golpe de Estado contra o goberno de Zapatero? Esta é a túa! Corre agora mesmo ao teu quiosco! Non perdas esta irrepetible oferta: os mellores momentos na manifestación a favor da familia de Rafael María Rouco Varela xa en DVD!!! Tanto se non puideches ir como se queres rememorar aquel punto de inflexión na historia da nosa gran nación, faite con el.

Xa á venda conxuntamente con ABC, tan só por 5,95 €. Non deixes pasar a oportunidade!

Achicando augas en Génova

Estas última semanas parece que me están facendo tolear. Como podo crer que Fraga sexa un gran demócrata? Nada máis lonxe da realidade, pero penso que hoxe, e sen que sente precedente, vou romper unha lanza a favor de moitos persoeiros desa gaiola de animais salvaxes na que se está a converter o PP.

Catro anos de crispación e levantamento social contra un goberno que, alén de todos os seus erros, non chegou a romper nin España nin a familia, non deron os resultados agardados para Rajoy e o seu equipo. Quizais desde fóra parecía evidente que non era o camiño, pero eles decidiron tomar esa senda que os conduciu cara un novo fracaso o 9-M. Case tres meses despois, daquel proxecto só fican cinzas e Rajoy veu demostrando certo movemento cara a moderación, xa non ideolóxica, senón política, e co nomeamento de Saenz de Santa María parecía tenderlle a man ao diálogo. Pero a moderación e o diálogo non parecen levarse ben con todo o PP.

Nesta viaxe cara o centro, esa Terra Prometida do pensamento conservador, a man máis dura do partido lazou a áncora e, polo visto, partiu o barco pola metade no canto de detelo. Nesta popa retrógrada e decepcionada co líder atopamos a Aguirre, a San Gil, a Aznar e a Ortega Lara (sen grande relevancia política, pero é todo un símbolo no partido). En proa, o novo Rajoy, Saenz de Santa María, Gallardón e, podedes crelo ou non, Fraga. Sí, Manuel Fraga Iribarne, o que foi ministro de Franco, o fundador da AP-PP: todo un fascista aparentemente reconvertido que se decanta pola moderación. E se alguén coma el aposta polo centro, deus nos libre do que deixa á súa dereita.

Con Zaplana e Acebes nos botes salvavidas, a crise dos populares chega a condicións límites. E só rematará cando un dos extremos dese barco rachado á metade afunda. Hoxe, e sen que sente precedente, póñome do lado de Rajoy.

Á sombra da sombra

Ultimamente non adoito escribir moito, ben por falta de inspiración, ben por falta de tempo. Sobre o primeiro motivo prefiro non elucubrar, pero non me gusta escribir se non sinto que me saen as palabras soas. O do escaso tempo para escribir atopa a causa en factores como que se aproximan os exames, que saio bastante e que, sen lecturas obrigatorias para a carreira, podo recuperar libros que tiña pendentes. Sobra dicilo, El juego del ángel era un deles.

La sombra del viento foi publicada fai agora sete anos, no 2001, pero non foi ata o verán pasado cando me introducín na hipnótica Barcelona gótica que nos propuña Carlos Ruiz Zafón. Aquela enrevesada aventura bibliófila que rodeaba a Daniel Sempere converteuse, de inmediato, nun dos meus libros preferidos: ambientación, personaxes, trama e argumento estaban impecablemente construídos e enlazados nunha sucesión de acontecementos contada con evidente mimo. Levoume dous días ler as súas 600 páxinas, e máis que devorar eu o libro, absorbeume el a min.

O pasado mes de abril, tras unha inusitada campaña publicitaria para tratarse dun libro, chegou ás estanterías o que nos ocupa, El juego del ángel, pseudo-continuación de La sombra del viento. Con ela comparte certos elementos como personaxes ou lugares clave e, principalmente, a cidade de Barcelona. Atopámonos desta volta co escritor David Martín como protagonista, e deste xeito volvemos vernos envolvidos nunha serie de situacións cuxo obxecto son os libros. Por segunda vez (e parece ser que serán catro en total) vivimos intrigas, misterios, crimes e romances na capital catalá.

Falaba antes da obra previa de Zafón (as comparación son inevitables) e dela cabe destacar que tiña unha estrutura complexa cuxa trama desvelaba os misterios pouco a pouco, xogando co lector. El juego del ángel volve intentalo, e aínda que o logra, non se achega á tensión que La sombra del viento acadaba a cada páxina, e o ritmo decae en varios momentos da historia. Pero quizais non sexa este o erro máis grave de Zafón. La sombra del viento era un conto para adultos, unha fantasía na que todo parecía máxico e imposible, pero sen saírse, e aí radicaba a súa esencia, do mundo real. Non quero desvelar detalles de El juego del ángel para quen non o lera, polo que só direi que contén certos elementos fantásticos cos que perde a maxia do primeiro libro, e o deixa nun estraño limbo entre realidade e ficción que o afasta da capacidade sorpresiva e do enxeño do seu predecesor.

Con todo, quero rematar aclarando que isto é a miña opinión, a crítica dun 'seguidor' do autor que non viu cumpridas as expectativas que puxera na nova obra. Ao seu favor direi que paga a pena lelo, pois sexa como for, Carlos Ruiz Zafón volve crear personaxes, escenarios, atmosferas e diálogos inesquecibles. Para min, El juego del ángel é, á vez, un gran libro e unha gran decepción.

The Rescue

Un, dous, un, dous. O meu corazón latexa ao compás duns acordes de guitarra, e déixome levar polas fermosas escalas post-rock dun dos sons máis fermosos que poida oír.

Un, dous, un, dous. Pecho os ollos e evoco ese lugar, recordo dun locus amoenus máis recente do que poida deducirse pola súa idealización.

Un, dous, un, dous. Podemos chegar a onde queiramos. O único que precisamos é seguir así. Quen necesita nada máis?

Un, dous, un, dous. Nun mundo tan incomprensible coma este, o maior tesouro co que podemos contar é a certeza. Podo asegurar que son feliz, e conto os días coma este coma pesadas moedas de ouro.

Un, dous, un, dous. Explosions in the Sky. Vós. Nós. As ansias de dicir algo. Tres semanas sen escribir son demasiado para quen ten os acordes do corazón contados.

Segue así ata que remate esta doce melodía...por favor.

Las chicas son guerreras

Ou iso parece. É curioso que estea a converter o meu blog nun auténtico baluarte feminista ou, mellor dito, defensor da muller. Que traio desta volta? A primeira ministra de Defensa. Curioso, non?

Evidentemente, nós non o recordaremos, pero non foi ata 1988 cando entrou a primeira muller nas Forzas Armadas, data demasiado próxima, se supoñemos que esa igualdade debía vir xa dende o establecemento da democracia. As mulleres tomaran parte na defensa da República no seu momento, pero esa foi a España perdedora, e aquelas loitadoras fican agora como nota a pé de páxina na historia. Porén, a paridade chegou (afortunadamente, acaba facéndoo, antes ou despois), e hoxe, vinte anos máis tarde, a persoa máis poderosa da maquinaria militar española é unha muller.

A devandita dama chámase Carme Chacón, e por se o feito de non pertencer á metade menos evolucionada da humanidade non doe o suficiente nos sectores máis retrógrados do panorama político, cabe destacar que é catalá (¡separatista!) e está embarazada (¡que se vuelva a cuidar la casa!).

Non sei exactamente o que pode esperar esta muller dos seus adversarios, pero o que é seguro é que pronto veremos as marchas militares pasar por diante dunha muller, a muller que controla os fíos do exército. Quizais moitos non o perciban, pero a min paréceme todo un novo fito na historia das mulleres españolas. Como, por certo, temo que tamén o será Esperanza Aguirre dentro de catro anos. Pero para iso, e para a sociedade en xeral, aínda que queda moito por andar.

Silvio Berlusconi acha o segredo da beleza feminina

Sempre tan profundo, Berlusconi. Sempre tan doce e educado. Así é este defensor das mulleres e da súa dignidade. El, clarividente, acaba de descubrir cal é a función das políticas: alén de gobernar, o que buscan é pasearse polos corredores de congresos e ministerios. Por iso, nun intelixente e impecable golpe de efecto, chama ás urnas pedindo o voto para o seu partido cun argumento abafante: as mulleres da dereita son máis guapas. Gustaríame felicitar a este home por tal descubrimento. É por todos coñecido que mulleres como Esperanza Aguirre ou Angela Merkel destacan non polas súas actuacións ao mando dos gobernos que dirixen, senón pola súa indiscutible beleza.

Chegados a este punto, homes do mundo, deixade que as mulleres fermosas nos dirixan. Deixade que esa muller obxecto, bandeira do recalcitrante machismo, non se peche ás rexeitadas revistas porno e pase ás portadas dos diarios máis serios. É o que Berlusconi ofrece aos italianos, é o seu argumento á hora de votar: se os de esquerdas non saben nin escoller a unha muller fermosa, como vai poder dirixir un país?

Despois aínda non sorprendemos de que haxa homes que maten ás súas mulleres, se alguén coma este individuo pode chegar a dirixir un Estado europeo como é o italiano. Pero, con todo...estupefacto me hallo.

Sen título

Un ideal nunca será tan valioso como unha vida humana. Este non é o camiño, e o saben; á maioría da xente non lle gusta vivir nun país cunha bandeira manchada de sangue, e eles están pintando a súa. Espero que haxa referendo e sexa cal sexa o resultado, ambas partes o acaten. Así, dun xeito ou outro, rematará todo isto. Porque independente ou non, non paga a pena vivir nunha terra ateigada de cadáveres e asasinos.

Catro baixas no noso bando

Últimas noticias: Asasinadas catro persoas nun só día en todo o país.

Iraq? Colombia? Kenia? Non, España. ETA? Liortas entre inmigrantes? Non, violencia machista.

Resulta incrible, non si? Parece que non cambiaremos nunca: sempre os mesmos problemas, sempre os mesmos comportamentos, sempre as mesmas vítimas. Tanto tempo intentando trocar eses ideais rancios que propugnan a supremacía e patriarcado do home, tratando de desprendernos do instinto de posesión do macho, querendo deixar atrás o lado animal que temos para podermos vivir coma persoas civilizadas, e asemella que foi todo en balde.

Parece moi doado ver como morre a xente fóra, ben sexa en atentados no mundo islámico ou tiroteada en escolas estadounidenses, pero non parecemos decatarnos das vidas que se perden de portas adentro, no noso entorno. Esas mulleres, as nosas mulleres, cuxas vidas son truncadas sen remedio, que protagonizan xa cotiás noticias cada poucos días, son unha parte de nós. Son un anaco de todos os que devecemos pola igualdade, polo respecto, pola tolerancia e pola liberdade. E cada vez que unha delas se suma á tristemente extensa lista de crimes, perdemos un pouco máis a esperanza de ver a sociedade coa que soñamos.

Isto é unha guerra, non se me ocorre senón outra explicación. É a guerra entre as cavernas e o presente. Entre o pasado e a sociedade actual. E vós, as mulleres, estades nas frontes de batalla, sodes a vida, o futuro, a cabeza da civilización que agardamos. Por iso non podemos consentir que caia ningunha máis.

Xa non fomos ficando sós

Se hai algo que me aterra neste mundo, iso é a soidade. Non falo de ficar só na habitación, sen compaña. Cando digo soidade evoco unha indesexable situación na que non se conta con ninguén neste mundo, na que se carece dun apoio que axude a carrexar o peso da vida. Igual cá min, tal panorama resúltalle insoportable á maior parte da humanidade.

Por iso, sempre nos facemos a mesma pregunta, a todos os niveis da vida: Estamos sós?

Despois de milleiros de anos cuestionándoo, quizais a resposta sexa máis doada do que parece. A nosa existencia caracterízase porque nunca sabemos cando imos atopar alguén nesta viaxe, e desta volta volve ser así. Silencio, escuridade, e de súpeto un sopro de vida. A 250 millóns de anos luz, diante das nosas propias narices. Unhas pequenas moléculas orixinaron a vida na Terra, e agora atopáronse nunha afastada galaxia deste infindo universo. Xa non estamos sós. Nunca o estivemos, pero non o sabiamos.

Benvidos ao inmenso e inabarcable universo. Benvidos á incomprensible e invencible vida.

Preparados, listos...

Xa. Comeza a carreira.

Onte pola noite, mentres a maior parte de nós, estudantes preocupados polo noso futuro, nos estabamos a emborrachar na Alameda, miles de persoas en toda España encolaban os valados das vilas e cidades con carteis que, por fin, poden pedir directamente o voto.

Todo este esforzo propagandístico ten como último obxectivo captar os votos indecisos, porque, sendo francos, aos que comezamos a campaña co voto decidido case nada nos pode facer cambiar de opinión. Porén, isto non lle resta peso ou importancia á orxía publicitaria que nos agarda, pois son os que non definiron aínda o seu voto os que decidirán quen nos vai gobernar. Unha coña, pero tampouco pretendo sacar este tema agora.

O que me ocupa nestes momentos é analizar un pouco os spots e posters que invaden as nosas televisións e as nosas rúas. Son todo un prodixio mercadotécnico.

Comezo polo que, para min, é o máis sosiño. Si, ZP, falo de ti. Tiñades que facer unha campaña para que non gañen os outros e vides e ides con isto...Quizais, o que máis me intriga é que despois dos perfectos carteis da precampaña, con frases optimistas que ademais puidemos ver en galego (inédito nunhas xerais) veñan cun “Vota con todas tus fuerzas” (espero levarme a sorpresa de velo en galego tamén) que, a priori, non me acaba de resultar convincente. Tampouco digo que sexa malo, e é posible que nuns días o vexa con outros ollos, pero de primeiras non me convence e resulta algo decepcionante comparados coas 13 frases que puidemos ver até agora. Espero que lles funcione e mobilicen ao seu electorado, pois salta a vista que esa é a intención do slogan.

Pasamos ao PP. “Con cabeza y corazón”. Seguindo a súa actividade política durante os últimos catro anos, podo entender que se vote ao PP co corazón. Pero coa cabeza non. Ademais, no seu lema ocúltannos o que realmente ofrecerán cando gañen. “Plagiar campañas. Con Rajoy es posible”. Xulgade vós mesmos.

Para rematar, paso aos que máis me interesan (si, para que negalo?).

O primeiro, IU. Despois dunha, canto menos, estraña precampaña (Supergaspi aínda me provoca malos soños), atopo o spot televisivo máis impactante de todos. Polo menos, a min, encantoume, aínda que teña ese toque cutre que caracteriza todas as campañas deste grupo. No relativo aos carteis, prefería o “Llamazar-es rojo y verde” ao “Llamazar-es + izquierda”, pero non está mal: ambos son directos e concisos.

Finalmente, que dicir do BNG? Dáme a risa, en serio. O “Contigo, Galiza decide” é impecable, e gustoume dende o momento en que o vin. Agora ben, menos mal que teño o voto clarísimo, porque con semellante anuncio dan ganas de votar a Rosa Díez.

Vale, non. O de Rosa Díez era broma, queda claro? Pero o anuncio é intragable.

Ira e liberdade

Non está ben falar ou escribir cando un tema está quente. Un pode concorrer, na súa rabia, en erros de coherencia que amolarían un calculado discurso, botando abaixo as normas retóricas nas que se debe impulsar toda expresión ordenada. Pero agora mesmo o meu odio vai demasiado lonxe. Si, odio.

É moi difícil facerme enfadar, e son pouco ou nada rancoroso, pero nestes momentos teño a furia acumulada nas xemas dos dedos e necesito liberala contra esta morea de letras que póboan o meu portátil.

Alguén que coñeza un pouco de historia, saberá que dende un tempo a esta parte a civilización viviu un progresivo aumento de dereitos. Cando se produciu a Revolución Francesa en 1789 comezou un camiño ascendente nas liberdades individuais das que gozamos. Vivimos conquistas dos traballadores, metas acadadas polas mulleres e liberacións de pobos e nacións oprimidos. Non se conseguiu sempre todo: o mundo non é perfecto e o sabemos, pero tampouco estivo mal de todo esta serie de acontecementos.

Porén, esta escalada non foi continua e ininterrompida. Moitas revolucións fracasaron no século XIX e os dereitos dos cidadáns víronse afectados como reprimenda. No pasado século XX, réximes totalitarios truncaron liberdades nada máis chegar ao poder. Podería ocorrer que, xa instalados no século XXI, a alguén se lle pasara pola cabeza recortar dereitos civís? Ou sendo máis duros, algún líder político sería quen de dicir explicitamente que o vai facer?

Eu, iluso, tiña a esperanza de que isto non puidera chegar a pasar. Cría que os nosos logros serían respectados polos demais. Pensei que deixariamos de ser discriminados. E agora sei que me equivocaba.

Hoxe, Mariano Rajoy expresou, por fin, a súa posición en torno ao matrimonio homosexual. Despois de semanas de conflitos entre os partidos e a Igrexa, o líder conservador contestou ao que moitos de nós nos preguntabamos. Fronte á pregunta sobre o que ía facer coa adopción de matrimonios gais, o maricón de España contestou “Eu cambiaríao, si; quitaríalles o dereito”. Así, limpamente e sen remordemento: quitaríanos o dereito.

Era de esperar que o fixera, diredes. E xa o sei, pero non podía imaxinar que puidera chegar a tanto, e dicir explicitamente que vai recortar dereitos. Os meus dereitos. A miña oportunidade de formar unha familia. E non podo reprimir o que sinto ante a esta ameaza.

Vou rematar de escribir este texto de desafogo e de rabia facendo unha alusión á miña idolatrada Rosa Montero. E vou concluír o texto cunha cita súa, final dun artigo seu defendendo o aborto ante estes mesmos fascistas que me levaron a redactar isto. Dicía que “as conquistas civís son pequenas chamas que os ventarróns retrógrados apagan facilmente” e que “non convén nunca baixar a garda”.

Non baixemos a garda. Eles veñen para apagar o lume que tanto custou acender.

Do racial e o irracional

Fai máis de 400 anos, cando os europeos comezaron a chegar ao Novo Mundo, deu comezo unha discusión sobre se aquelas estrañas xente que poboaban América era ou non persoas coma os cristiáns. Pode ser que o debate se iniciara xa con anterioridade, pero o coñecemento dunha diversidade racial tan ampla dentro da humanidade fíxose presente entón, e chegaría ao seu cénit coa colonización de África tras moitos e distintos episodios.

Agora, na actualidade, no século XXI, aínda podemos ver como o racismo rompe e cisma sociedades enteiras, como a simple diferenza de cor da pel pode marcar a unha persoa, á súa vida e o trato que recibe do mundo. É un dos maiores problemas da sociedade actual, unha espiña cravada no centro da gorxa da tolerancia que predican os Dereitos Humanos.

Hai pouco, o reputado científico James Watson, coñecido e recoñecido polo descubrimento do ADN xunto con Francis Crick, realizou unhas polémicas declaracións afirmando que a raza negra posuía unha capacidade intelectual inferior á branca. Evidentemente, foi criticado por semellantes palabras e tivo que recuar no dito.

A semana pasada, lendo as noticias, atopei os resultados dun estudo sobre o xenoma humano que revelan o que moita xente non quere crer: non somos tan diferentes. É moi simple, o que esta investigación dá a coñecer é que as nosas diferenzas externas están ditadas por cincocentos insignificantes xenes. En números, 500 xenes fronte a 30000 que conforman o total da nosa configuración xenética.

Podería escribir longas conclusións sobre isto, pero quero rematar cunha frase que se pode ler na noticia: “Non existen grandes diferenzas entre razas senón máis ben entre individuos”. Un finlandés e un camerunés poden ter máis en común entre eles que cos seus achegados; a cuestión agora é concienciarnos de que todos somos tan diferentes coma semellantes, porque a sociedade, igual cós seres vivos, evoluciona, e o racismo é unha corcova que nos retrotrae ás cavernas.

A gaiola das cores

Definitivamente, xa o vin todo. Dentro de pouco patentarán até o osíxeno, aínda que creo que debería buscar información sobre outras operadoras de telefonía, non vaia ser o demo e xa estea rexistrado...

O caso é que navegando por este mundo de esperpento e delirios humanos que é a rede, atopei cunha noticia, cando menos, chocante: o maxenta é propiedade de T-Mobile, unha empresa alemá. Ese é o espírito do capitalismo extremo, si señor.

Pois ben, no centro de todo isto, e loitando contra a caída do valor en bolsa a usurpación dun xeito tan noxentamente legal de tan prezada cor, atopamos algo así coma un movemento de liberación do maxenta (non, pese ao que poida parecer, non é ningunha plataforma gay): freemagenta.nl. Trátase dun grupo, fundamentalmente composto por deseñadores, que se opón á esta patente, e a súa web é un bo exemplo de humor gráfico e crítica ao absurdo mundo da propiedade intelectual.

Non sei se conseguirán algo, pero desde logo a páxina merecer ser visitada. E nun mundo coma o actual, no que parece que non se pode facer nada por cambialo, a capacidade de rirse das extravagancias desta sociedade sempre é ben recibida.

"O futuro é cousa do pasado"

Non son excesivamente un fan das películas de acción, pero non me desgustan de todo. Ás veces non están de máis como espectáculo e vía de escape para as tensións, ao igual que moitos videoxogos. Sen ir máis lonxe, paseino coma un anano con esa pequena xoia de Terminator 2. Iso si, este tipo de produtos duran na miña cabeza o mesmo que na pantalla. Noutras palabras, non son o meu xénero predilecto á hora de darlle voltas a certos temas, ou de vivir historias que me digan algo. Se vos digo que chorei como unha madalena coa execución de Salvador Puig Antich na súa película, mentres que a morte de V me deixou coma antes, pode que vos quede máis claro ao que me refiro.

Cando comecei a ver Fillos dos homes ―Children of men― non ía para nada coa idea de ver unha peli de acción. Dela coñecía o seu director, Alfonso Cuarón, e o seu punto de partida: nun futuro próximo, en 2027, as mulleres non poden ter fillos, e o rapaz máis novo do planeta é asasinado. Esta ficha técnica non fai senón aumentar ás expectativas que poda crear unha película que non cheguei a ver no seu momento e da que Berni me recordou a súa existencia.

Ben, despois desta introdución debería pasar a criticar a cinta, mais non lle vou dar moitas voltas ao que xa teño claro. Se tivera que adxectivala, decantaríame, case sen dúbidas, por “maxistral”. E debo engadir que Clive Owen, actor que encarna ao protagonista da historia, é un home ao que non lle teño ningún aprecio logo de soportar a súa actuación “cara-de-pao” naquel bodrio onde o vin por primeira vez, O rei Arturo. Pero sorprendentemente aquí leva a cabo un traballo excelente, que non desmerece en absoluto ao resto da película.

Volvendo coa historia, o que comentei ao principio do cine de acción cobra moita importancia en Fillos dos homes, porque podo dicir, sen medo a trabucarme, que ten as mellores escenas de guerra que vin nunca. E, ao contrario do que se podería crer, non é só unha película de acción. É un drama humano, unha crítica ao camiño que pode tomar a nosa civilización, ou que, talvez, xa estea a facer. A medida que pasan os minutos, tomas partido nun conflito no que se mesturan todo tipo de razas e nacionalidades, ideoloxías e relixións, e no que toda a brutalidade e o odio das persoas xira en torno á inocencia e a debilidade da mesma humanidade. Cada disparo, cada asasinato, cada pinga de sangue que salpica o obxectivo da cámara estremece ao espectador. Comportándose como un auténtico xenio, Cuarón consegue que non vexas un final na película, e dá en todo momento a impresión de que os protagonistas nunca acadarán a súa meta.

Concluíndo, non me gusta nada a idea de facer unha crítica que remate nunha nota numérica, porque adoitan ser inxustas, pero neste caso leva o que merece. A pregunta que me fixo realizar e á que responde a propia película obrígame a puntuala.

Pode o pranto do último bebé da historia acalar os ruxidos das armas accionadas pola xenreira, a rabia e a estupidez humanas? A resposta, xa sabedes onde. E un 10.

Paraugas por tradición

Din que nunca choveu que non escampase. O certo é que, até o momento, esta afirmación non fallou nunca. Todas as tormentas chegaron á súa fin e todos os diluvios deixaron de anegar terras chegados a certo punto. Aínda así, cando se detén a choiva, hai xente que segue co paraugas aberto, tapándose do mesmo xeito ca antes. Nunca vos fixastes?

Eu estou seguro de que estas persoas o fan porque non saben que xa non chove. Ignoran o que ocorre a un raio maior a corenta centímetros de si mesmos, descoñecen o que realmente pasa ao seu redor, no mundo.

Afortunadamente, o ser humano caracterízase, alén de certos comportamentos alleos ao instinto, tamén coñecidos como raciocinio, pola súa capacidade de aprender. E toda esta xente, fóra de lugar, e sobre todo de momento, adoita rectificar e pechar os seus paraugas cando ven que xa non chove ou que os demais non se tapan.

Respecto a eles, temos dúas posibilidades: ou ben deixamos que vivan baixo o seu anacronismo e nos acaben golpeando con el, ou apartamos todos as capuchas das nosas caras para deixarlles claro que a tormenta xa rematou.

Os seus dez mandamentos

1. Amarás a Deus sobre todas as cousas.

Ata aquí, van ben...

2. Non tomarás o Nome de Deus en van.

"Vamos a dar a España un Gobierno como Dios manda"

3. Santificarás as festas.

A un lado de este escenario había una Cruz con el Cristo del Camino de quince metros de altura y en el centro una pantalla gigante para que los asistentes pudieran seguir el acontecimiento.

4. Honrarás ao teu pai e á túa nai.

5. Non matarás.

Sobra engadir nada, creo.

6. Non cometerás actos impuros.

Nunca.

7. Non roubarás.

Dos empresarios imputados en el 'caso Terra Mítica' relacionan a Zaplana con el cobro de comisiones ilegales en la construcción del parque.

8. Non dirás falso testemuño nin mentirás.

El arzobispo de Madrid señaló: "Nos entristece constatar que nuestro ordenamiento jurídico ha dado marcha atrás respecto a lo que la Declaración Universal de los Derechos Humanos de las Naciones Unidas reconocía y establecía hace ya casi 70 años. A saber: que la familia es el núcleo natural y fundamental de la sociedad y tiene derecho a ser protegida por la sociedad y el Estado".

9. Non consentirás pensamentos nin desexos impuros.

“Incluso si te descuidas te provocan.”

10. Non cobizarás os bens alleos.

Cito textualmente da cabeceira: “vamos a dar la batalla de la sensatez, del sentido común y la batalla de España”

Aquí quero destacar algo máis: “hay muchos millones de españoles y un grupo importante de personas”. Incrible.

Pecados adolescentes

"Comercial e rechamante bodrio adolescente”, é quizais o primeiro que se pensa ao ver Apples, de Richard Milward, un escritor novel británico. Nada máis lonxe da realidade: o que agochan as coloridas tapas do libro é algo (moito) máis ca iso. Todas esas críticas que destacan na contraportada son bastante acertadas.

Apples narra a vida de dous rapaces dunha cidade inglesa, Adam e Eve. El é un rapaz solitario con síndrome obsesivo-compulsivo; ela, unha moza afeccionada ás discotecas, á éxtase e ao sexo. Unha estraña parella, radicalmente incompatible, cuxas vidas se cruzan en distintos momentos da novela, en sucesos máis ou menos afortunados, nun continuo ir e vir de polos que se tocan.

Durante a obra, que ten como inicio a revelación do cancro de pulmón da nai da rapaza, vemos pasar os acontecementos desde distintas perspectivas: Eve, Adam, amigos e mesmo algún personaxe moi curioso, contan sempre en primeira persoa o desenvolvemento da historia. O autor xoga maxistralmente coas distintas voces para deixar ao lector en momentos clave coa intriga do que está a ocorrer, chegando ao límite co final da novela.

Non vos vou desvelar como remata, pero a alternancia dos narradores e as dúbidas sobre o que realmente aconteceu que provoca deixan a historia no aire, e ao lector cun par de preguntas sen resposta.

En definitiva, totalmente recomendable, sempre e cando non vos impresione a sordidez do ambiente que zumega o rexistro da novela, e o dura e crúa que resulta esa vida ao límite. Ás veces semella que non hai futuro para os rapaces. E quizais sexa así. Quizais o futuro que lles espere sexa tan incerto como o desenlace da derradeira intervención do libro, o último e abraiante pensamento de Eve.