Catro baixas no noso bando

Últimas noticias: Asasinadas catro persoas nun só día en todo o país.

Iraq? Colombia? Kenia? Non, España. ETA? Liortas entre inmigrantes? Non, violencia machista.

Resulta incrible, non si? Parece que non cambiaremos nunca: sempre os mesmos problemas, sempre os mesmos comportamentos, sempre as mesmas vítimas. Tanto tempo intentando trocar eses ideais rancios que propugnan a supremacía e patriarcado do home, tratando de desprendernos do instinto de posesión do macho, querendo deixar atrás o lado animal que temos para podermos vivir coma persoas civilizadas, e asemella que foi todo en balde.

Parece moi doado ver como morre a xente fóra, ben sexa en atentados no mundo islámico ou tiroteada en escolas estadounidenses, pero non parecemos decatarnos das vidas que se perden de portas adentro, no noso entorno. Esas mulleres, as nosas mulleres, cuxas vidas son truncadas sen remedio, que protagonizan xa cotiás noticias cada poucos días, son unha parte de nós. Son un anaco de todos os que devecemos pola igualdade, polo respecto, pola tolerancia e pola liberdade. E cada vez que unha delas se suma á tristemente extensa lista de crimes, perdemos un pouco máis a esperanza de ver a sociedade coa que soñamos.

Isto é unha guerra, non se me ocorre senón outra explicación. É a guerra entre as cavernas e o presente. Entre o pasado e a sociedade actual. E vós, as mulleres, estades nas frontes de batalla, sodes a vida, o futuro, a cabeza da civilización que agardamos. Por iso non podemos consentir que caia ningunha máis.