Achicando augas en Génova

Estas última semanas parece que me están facendo tolear. Como podo crer que Fraga sexa un gran demócrata? Nada máis lonxe da realidade, pero penso que hoxe, e sen que sente precedente, vou romper unha lanza a favor de moitos persoeiros desa gaiola de animais salvaxes na que se está a converter o PP.

Catro anos de crispación e levantamento social contra un goberno que, alén de todos os seus erros, non chegou a romper nin España nin a familia, non deron os resultados agardados para Rajoy e o seu equipo. Quizais desde fóra parecía evidente que non era o camiño, pero eles decidiron tomar esa senda que os conduciu cara un novo fracaso o 9-M. Case tres meses despois, daquel proxecto só fican cinzas e Rajoy veu demostrando certo movemento cara a moderación, xa non ideolóxica, senón política, e co nomeamento de Saenz de Santa María parecía tenderlle a man ao diálogo. Pero a moderación e o diálogo non parecen levarse ben con todo o PP.

Nesta viaxe cara o centro, esa Terra Prometida do pensamento conservador, a man máis dura do partido lazou a áncora e, polo visto, partiu o barco pola metade no canto de detelo. Nesta popa retrógrada e decepcionada co líder atopamos a Aguirre, a San Gil, a Aznar e a Ortega Lara (sen grande relevancia política, pero é todo un símbolo no partido). En proa, o novo Rajoy, Saenz de Santa María, Gallardón e, podedes crelo ou non, Fraga. Sí, Manuel Fraga Iribarne, o que foi ministro de Franco, o fundador da AP-PP: todo un fascista aparentemente reconvertido que se decanta pola moderación. E se alguén coma el aposta polo centro, deus nos libre do que deixa á súa dereita.

Con Zaplana e Acebes nos botes salvavidas, a crise dos populares chega a condicións límites. E só rematará cando un dos extremos dese barco rachado á metade afunda. Hoxe, e sen que sente precedente, póñome do lado de Rajoy.