Se hai algo que me aterra neste mundo, iso é a soidade. Non falo de ficar só na habitación, sen compaña. Cando digo soidade evoco unha indesexable situación na que non se conta con ninguén neste mundo, na que se carece dun apoio que axude a carrexar o peso da vida. Igual cá min, tal panorama resúltalle insoportable á maior parte da humanidade.
Por iso, sempre nos facemos a mesma pregunta, a todos os niveis da vida: Estamos sós?
Despois de milleiros de anos cuestionándoo, quizais a resposta sexa máis doada do que parece. A nosa existencia caracterízase porque nunca sabemos cando imos atopar alguén nesta viaxe, e desta volta volve ser así. Silencio, escuridade, e de súpeto un sopro de vida. A 250 millóns de anos luz, diante das nosas propias narices. Unhas pequenas moléculas orixinaron a vida na Terra, e agora atopáronse nunha afastada galaxia deste infindo universo. Xa non estamos sós. Nunca o estivemos, pero non o sabiamos.
Benvidos ao inmenso e inabarcable universo. Benvidos á incomprensible e invencible vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario