"O futuro é cousa do pasado"

Non son excesivamente un fan das películas de acción, pero non me desgustan de todo. Ás veces non están de máis como espectáculo e vía de escape para as tensións, ao igual que moitos videoxogos. Sen ir máis lonxe, paseino coma un anano con esa pequena xoia de Terminator 2. Iso si, este tipo de produtos duran na miña cabeza o mesmo que na pantalla. Noutras palabras, non son o meu xénero predilecto á hora de darlle voltas a certos temas, ou de vivir historias que me digan algo. Se vos digo que chorei como unha madalena coa execución de Salvador Puig Antich na súa película, mentres que a morte de V me deixou coma antes, pode que vos quede máis claro ao que me refiro.

Cando comecei a ver Fillos dos homes ―Children of men― non ía para nada coa idea de ver unha peli de acción. Dela coñecía o seu director, Alfonso Cuarón, e o seu punto de partida: nun futuro próximo, en 2027, as mulleres non poden ter fillos, e o rapaz máis novo do planeta é asasinado. Esta ficha técnica non fai senón aumentar ás expectativas que poda crear unha película que non cheguei a ver no seu momento e da que Berni me recordou a súa existencia.

Ben, despois desta introdución debería pasar a criticar a cinta, mais non lle vou dar moitas voltas ao que xa teño claro. Se tivera que adxectivala, decantaríame, case sen dúbidas, por “maxistral”. E debo engadir que Clive Owen, actor que encarna ao protagonista da historia, é un home ao que non lle teño ningún aprecio logo de soportar a súa actuación “cara-de-pao” naquel bodrio onde o vin por primeira vez, O rei Arturo. Pero sorprendentemente aquí leva a cabo un traballo excelente, que non desmerece en absoluto ao resto da película.

Volvendo coa historia, o que comentei ao principio do cine de acción cobra moita importancia en Fillos dos homes, porque podo dicir, sen medo a trabucarme, que ten as mellores escenas de guerra que vin nunca. E, ao contrario do que se podería crer, non é só unha película de acción. É un drama humano, unha crítica ao camiño que pode tomar a nosa civilización, ou que, talvez, xa estea a facer. A medida que pasan os minutos, tomas partido nun conflito no que se mesturan todo tipo de razas e nacionalidades, ideoloxías e relixións, e no que toda a brutalidade e o odio das persoas xira en torno á inocencia e a debilidade da mesma humanidade. Cada disparo, cada asasinato, cada pinga de sangue que salpica o obxectivo da cámara estremece ao espectador. Comportándose como un auténtico xenio, Cuarón consegue que non vexas un final na película, e dá en todo momento a impresión de que os protagonistas nunca acadarán a súa meta.

Concluíndo, non me gusta nada a idea de facer unha crítica que remate nunha nota numérica, porque adoitan ser inxustas, pero neste caso leva o que merece. A pregunta que me fixo realizar e á que responde a propia película obrígame a puntuala.

Pode o pranto do último bebé da historia acalar os ruxidos das armas accionadas pola xenreira, a rabia e a estupidez humanas? A resposta, xa sabedes onde. E un 10.