Democracia antidemocrática

Din da democracia que é unha ditadura na que cada catro anos se escolle ao líder ou, por outro lado, que é o menos malo dos sistemas. Certas experiencias poden levar a pensar que a primeira afirmación está no certo: bástanos con volver a vista catro ou cinco anos para ver como se enviaba ao exército español a unha guerra carente do apoio da ONU e dos españois. Porén, tampouco podo imaxinar un sistema máis axeitado para a convivencia nun estado, aínda cos seus defectos.

Con todo, a democracia española, iso que para nós é algo natural e do que nos contan que levou moitas loitas acadar, ten erros moi graves. Quizais vos veña á cabeza, vindo este discurso de min, o feito de que o xefe de estado deba pertencer ao rancio liñaxe que non se deu por aludido despois de dúas repúblicas. Pero non, hoxe non toca falar deles, senón desa especie de puñal cravado no corazón desta democracia nosa: a lei electoral.

Que vos parece que o voso voto non sirva para nada? Ou que teña menos (ou máis) valor ca outro? Xa me diredes, pero a min non me resulta moi convincente nun sistema autodenominado democrático.

O xermolo de todo este desaguisado fica na lei D’Hont, en vigor dende o ano 1983, que establece un curioso sistema de reconto de votos e reparto de escanos: para entrar nas operacións, é necesario que a formación política conte con máis do 3% do total de sufraxios. Ata o de agora, pode resultar máis ou menos xusto, pero non é tan sangrante como o proceso posterior, porque a continuación se procede a dividir o total dos votos de cada candidatura entre 1, 2, 3, 4, etc, ata o número de escanos por circunscrición, outorgándolle os asentos aos maiores cocientes. En cifras, non soa tan disparatado; o resultado, na práctica, amosa o inxusto do método seguido, e como exemplo podedes ver as dúas imaxes. O resultado amósase desastroso para os partidos minoritarios, privándolles dos escanos que, proporcionalmente, lles son outorgados polo pobo. E cando na democracia non se respecta a voz do pobo, parece evidente que se deben revisar os mecanismos que a fan funcionar.

Tal vez non vivamos baixo un réxime totalitario, ou na caótica anarquía. A democracia segue sendo, até o de agora, o menos malo dos sistemas. Pero iso non quere dicir que debamos pechar os ollos ante os seus defectos, porque os ten. Á fin e ao cabo, o noso deber non é defender a democracia que herdamos e na que vivimos, senón protexer os valores democráticos nos que se inspira e loitar por acadalos. Para poder berrar ben alto que a democracia é o mellor dos sistemas posibles.

P.S.: Podedes atopar as fotos e máis información sobre o tema no artigo do xornal Público.es "Las verdades y mentiras de la ley electoral". E si, púxenme a escoitar a banda sonora de V de Vendetta para escribir este texto.

Carta ao editor a raias

Queridos directivos de Salamandra:

Entendo perfectamente a situación na que se atopan. Unha editorial que viviu de Harry Potter até o de agora, dende a súa aparición, non debe de estar moi contenta coa fin dese filón. Por outra banda, ter os dereitos da edición en castelán dun libro de tanto éxito mundial como O neno co pixama de raias tamén lles debeu de excitar moito. Pero nin tendo en conta iso podo entender que se poida utilizar unha edición dun libro de forma tan mercantilista.

"O neno do pixama de raias narra a vida de Bruno, un neno de nove anos, fillo dun membro do exército nazi, dende o momento en que a súa familia se traslada ao campo de Auschwitz por mor do traballo do pai."

Que con iso na contraportada do libro non vende tanto? Certo, queda moito máis bonito o que din de que "non se pode explicar de que trata". Se no segundo capítulo xa o sabes...

Á marxe diso, o que resulta irreprochable é o contido do libro, que aínda sendo vítima duns editores ávidos de elevadas cifras de exemplares vendidos coma vostedes, resulta sorprendente. O punto de vista, Bruno, inocente e ignorante do mundo no que vive, é imprescindible nunha historia que se asemella máis a un conto para nenos que ao duro relato que se define a cada páxina. Non cae, sen embargo, en ningún momento na banalización do Holocausto, senón que o fai resultar aínda máis tráxico desde a perspectiva do rapaz protagonista.

En definitiva, o libro que teño nas mans representa un sonoro 10 ao autor, o descoñecido irlandés John Boyne, e un 0 para vostedes, porque ata lles podo botar en cara os erros (que non erratas) á hora de imprimilo.

Sen máis, un saudo

alex

Sorpresas e estrelas

Din que a capacidade de sorprenderse é propia e única dos nenos, e que a imos perdendo segundo medramos. Sen embargo, non sempre é así; as cousas deixan de abraiarnos unha vez as coñecemos e xa nos soan, cando non son novas para nós. Iso pasa con todo, pero a alguén que deixa de emocionarse lendo un libro ou vendo unha película non lle ocorre necesariamente por perder esa capacidade, senón simplemente porque a obra non está a altura. Eu, sen ir máis lonxe, levaba anos sen pasarme un videoxogo que se me fixera algo máis ca un mero pasatempo. Ata que volveu el.

Podería comentar os seus preciosos gráficos, a súa simple e encantadora historia, ou a impresionante banda sonora orquestrada. Pero é iso e moito máis. Super Mario Galaxy é a volta da diversión pola diversión, é a recuperación da esencia dos xogos. E a verdade, por mor disto, non é doado explicar que é o que ten este xogo que o faga tan grande; podería engadir algunha imaxe ou melodía digna de eloxio, mostrando o seu lado técnico, pero iso non lle faría xustiza.

O que realmente fai que esta aventura sexa un dos mellores xogos creados nunca é a capacidade para deixarte coa boca aberta a cada intre. Talvez sexan as viaxes entre as estrelas, as carreiras interminables ao redor dos planetas ou os saltos que fan dar a volta ao mundo, pero cada nova galaxia xoga cos teus sentidos, coa túa percepción dos videoxogos e do propio mundo. A gravidade, esa indiscutible verdade baixo os nosos pés, aparece e desaparece entre os pequenos corpos celestes e os camiños sobre o baleiro. E a sensación ao xogar é algo indescritible, é como volver facelo por primeira vez, revivir o que se sente ao coller un mando dunha 8-bits con 6 aniños.

É, en definitiva, sorprendente, e o abraio que provoca é tal coma o dun neno ao ler O Principiño, ou coma o de Sir Isaac Newton cando lle caeu a mazá na cabeza. Recórdanos que, ao final, sempre quedan novas sensacións que vivir, deica o día en que deixemos para sempre este mundo...e a súa gravidade.

"Isegoría"

A isegoría é a igualdade ao dereito á palabra, que temos cada un de nós a expresarnos, a facernos ouvir, a ser escoitados. É a democracia da verba. A súa orixe atópase na cultura grega, pois era o termo que designaba o dereito e o deber de participar que tiña cada un dos membros da ágora, e foi unha das características do pensamento sofista.

Quizais reclamar agora este dereito parece unha reivindicación superflua e innecesaria. Todos temos en mente tal privilexio na nosa civilización occidental: despois de séculos de censuras, persecucións e órganos inquisidores cuxa función era calar a quen quixera levantar a súa voz, libremente, contra o establecido, estamos nun punto no que podemos expresar o que pensamos sen medo a represalias.

Con todo, aínda temos sangrantes casos como o embargo da revista El Jueves, por todos coñecido, que nos recordan que algo non funciona como debería, que esa liberdade que cremos ter nos sempre está aí. Porque non importa que se trate dun presidente suramericano saído do barrio máis baixo de Caracas ou dun escatolóxico humorista. Todos temos dereito a expresarnos, e pola banda contraria, a rebater ou apoiar o que se escoita. Pero nunca, en ningunha ocasión, se pode mandar calar unha idea ou opinión de forma categórica, sexa un campesiño ou un rei quen o faga.

Por iso creo que deberiamos ter máis en conta esta palabra, a isegoría, que nin sequera figura no dicionario así que, segundo a normativa, non existe. E un concepto tan importante como a liberdade de falar debería contar coa súa propia palabra porque, do contrario, perderémolo, ensumíndose na carencia de identidade, perdéndose no limbo dos significados. Porque non podemos defender e loitar por algo que non ten nome por moito que queiramos.

Autumnus

Non é moi común que a alguén lle guste o outono. De cotío, a xente prefire o verán, porque se pode ir á praia, hai vacacións, e a xente vai lixeira de roupa. A verdade, parécenme argumentos de peso.

Pero o outono ten algo máis. É máis dourado que o verán, e vai menos frío que no inverno. E ten tantas e tan vistosas cores como a primavera. En conclusión, para min é, probablemente, a época máis fermosa do ano.

Agora vai rematando, chegado decembro, pero estes estertores resultan o máis espectacular dos 89 días que dura. As árbores apúranse por desfacerse das follas máis resistentes que, ao final, acabarán formando parte do acolchado solo baixo os nosos pés, e a min gústame o chan cando está cuberto de follas, é o máis parecido a camiñar nas nubes.

Quizais sexa curioso preguntarse que fai que unha persoa prefira unha estación a outra. Eu penso que sempre inflúen os recordos que se teñan dunha certa época ou, tal vez, inflúa o momento no que un chega ao mundo (encántame o mes de marzo). Sexa como for, a verdade é que ningunha etapa pode resultar agradable en soidade. Pode existir, en cada un de nós, unha certa predilección por unha estación ou mes do ano, pero de nada serve ter flores en maio, neve en xaneiro ou piscina en agosto se no se ten a ninguén con quen compartilas.

Realmente, non hai unha época mellor que outra ao longo do ano (abstéñanse de comentar alérxicos). Hai un factor clave en ver un momento como irrepetible, e é o poder compartilo. Como exemplo, non se explica, se non é así, que poida recordar as semanas da Selectividade da forma tan intensa e idealizada como o fago.

É así, con amigos, como cada intre pasa a ser unha pequena xoia máis do tesouro da memoria, e como consigo camiñar nas nubes sen necesidade de follas no chan.

Envellezamos sen medrar

Algo novo

Ben, esta é a primeira entrada desta nova aventura que comezo. Un blog, un diario, un lugar para escribir o que sinto, para falar do que me gusta, para expór o que penso.

A idea de comezar con algo así xurdiu despois dunha clase que nin sequera me correspondía, esa práctica de Teoría da Literatura sobre blogs, trala cal, despois de falar coa única rapaza do meu grupo coa que fun de intruso esa hora, decidín que quería, necesitaba, ou simplemente me apetecía, algo máis ca un fotolog.

En principio, cólloo con ganas. Aínda non sei moi ben que vou facer nel; supoño que falarei un pouco de todo, escribindo o meu propio caderno de bitácora. Pode haber cine, música, videoxogos e por suposto os meus propio desbarres.

E sen máis, douvos a benvida a outro blog máis dunha persoa máis que, como todos, ten algo que contar.