E casualmente...

...a Mesa pola Normalización Lingüística vén de presentar hoxe mesmo un contramanifesto que me limitarei a copiar e pegar.

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.

2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.

3.- Por iso, resulta realmente preocupante que, desde Madrid, con apoio de importantes medios de comunicación, haxa quen pretenda convencer á opinión pública de que o castelán corre perigo de desaparición e que os seus falantes son discriminados no noso país. Esta inversión da realidade ten como obxectivo que os falantes do galego non teñan dereitos lingüísticos e que os únicos deberes para as Administracións públicas se vinculen ao castelán.

4.- O verdadeiro problema non está na cooficialidade de idiomas como o galego, senón na actitude de quen nega a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado español. Esta actitude si é a negación da convivencia e da igualdade. O proceso de normalización de usos do galego foi lento e, até hoxe, insuficiente para garantir o dereito a vivir nesta lingua. O que compre é respectar a legalidade vixente (Estatuto e Lei de Normalización Lingüística) e avanzar con cambios legais na dirección da igualdade e da convivencia. Xustamente a dirección contraria á proposta polos que pretenden a imposición do castelán como único idioma con dereitos e deberes para os cidadáns en todo o territorio do Estado.

5.-. Correspóndelle ao pobo galego, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que mesmo o actual Estatuto recoñece para o noso idioma. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos. Neste labor contarán sempre co noso apoio.

6.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país.
Defendemos un dereito humano elemental que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser firmes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.

A dirección orixinal é esta, por se queredes firmalo (jo tío, parezo sacado de El Mundo..."¡Firma el Manifiesto!"). Pero antes lédeo e opinade: é criticable, pero a min convenceume.

Sobre o Manifesto pola Discordia Común

Canto facía que non escribía aquí! Coa coña dos exames e de marchar despois á praia, ficou o blog baleiro e sen actualizar, agardando a que me dera por retomalo. Pasaron moitas cousas nestes case dous meses, pero a min paréceme que, sen dúbida, o que merece maior atención á hora de escribir algo novo é a regueifa lingüística que está a acontecer hoxe en día en España. Cousas de ser un proxecto de filólogo, que lle queredes...

Ben, poñámonos en antecedentes: dende fai varios meses (se cadra anos) lévanse producindo movementos contra as leis e normativas que se foron aprobando nas nacións sen estado/nacionalidades históricas/comunidades autónomas/rexións a prol da normalización lingüística das súas (nosas) respectivas linguas propias. Estas reacción, xeralmente de corte conservador e eminentemente españolista (aínda que os nacionalistas sexan os demais), escúdanse na premisa da liberdade individual para escoller a lingua; na, ao seu modo de ver, imposición lingüística, e nunha suposta persecución aos castelánfalantes. No noso caso, o galego, xurdiu esa mesiánica organización chamada Galicia Bífida Cunnilingüe Bilingüe, cuxa defensa do bilingüismo é máis ben nula (son contrarios á ensinanza ao 50% en cada lingua). Podo entender que en Madrid crean o que din, pero calquera persoa que viva en Galicia e vexa o que hai dificilmente vai tragar con ese escenario de holocausto castelán que presentan.

A verdade, estes señores poderán dicir o que queiran, pero non han lograr moito. O problema ven dado cando a algúns 'pensadores' firman un Manifesto por la Lengua Común que, baixo unha máscara de concordia lingüística atacan as políticas de normalización doutras linguas peninsulares, e defenden unha homoxeneización en torno ao castelán esquecendo dereitos e deberes contrarios ao que predican: se os os dereitos son das persoas e non das linguas, por que é un deber aprender castelán e non galego?; se se defende o bilingüismo en certas comunidades, porque será obrigatoria a sinalización en castelán e non en catalán? Este manifesto naceu da pluma de filósofos e escritores con máis intención política que lingüística e que esquecen (ou, directamente, ignoran) que o castelán non corre perigo, que os dereitos dos castelánfalantes están en plena forma e que a lexislación corre contra as linguas minoritarias e non contra a terceira lingua do mundo. Cando non poida dar clases de castelán en Galicia, como nun futuro espero facer, ou cando alguén precise dun intérprete para casar en castelán, só entón, se iso ocorre, entenderei campañas así. Mentres tanto, por favor, que deixen de someter linguas e marxinar falantes por non seren casteláns: despois de tantos séculos, non é sen tempo.