Do racial e o irracional

Fai máis de 400 anos, cando os europeos comezaron a chegar ao Novo Mundo, deu comezo unha discusión sobre se aquelas estrañas xente que poboaban América era ou non persoas coma os cristiáns. Pode ser que o debate se iniciara xa con anterioridade, pero o coñecemento dunha diversidade racial tan ampla dentro da humanidade fíxose presente entón, e chegaría ao seu cénit coa colonización de África tras moitos e distintos episodios.

Agora, na actualidade, no século XXI, aínda podemos ver como o racismo rompe e cisma sociedades enteiras, como a simple diferenza de cor da pel pode marcar a unha persoa, á súa vida e o trato que recibe do mundo. É un dos maiores problemas da sociedade actual, unha espiña cravada no centro da gorxa da tolerancia que predican os Dereitos Humanos.

Hai pouco, o reputado científico James Watson, coñecido e recoñecido polo descubrimento do ADN xunto con Francis Crick, realizou unhas polémicas declaracións afirmando que a raza negra posuía unha capacidade intelectual inferior á branca. Evidentemente, foi criticado por semellantes palabras e tivo que recuar no dito.

A semana pasada, lendo as noticias, atopei os resultados dun estudo sobre o xenoma humano que revelan o que moita xente non quere crer: non somos tan diferentes. É moi simple, o que esta investigación dá a coñecer é que as nosas diferenzas externas están ditadas por cincocentos insignificantes xenes. En números, 500 xenes fronte a 30000 que conforman o total da nosa configuración xenética.

Podería escribir longas conclusións sobre isto, pero quero rematar cunha frase que se pode ler na noticia: “Non existen grandes diferenzas entre razas senón máis ben entre individuos”. Un finlandés e un camerunés poden ter máis en común entre eles que cos seus achegados; a cuestión agora é concienciarnos de que todos somos tan diferentes coma semellantes, porque a sociedade, igual cós seres vivos, evoluciona, e o racismo é unha corcova que nos retrotrae ás cavernas.