Un, dous, un, dous. O meu corazón latexa ao compás duns acordes de guitarra, e déixome levar polas fermosas escalas post-rock dun dos sons máis fermosos que poida oír.
Un, dous, un, dous. Pecho os ollos e evoco ese lugar, recordo dun locus amoenus máis recente do que poida deducirse pola súa idealización.
Un, dous, un, dous. Podemos chegar a onde queiramos. O único que precisamos é seguir así. Quen necesita nada máis?
Un, dous, un, dous. Nun mundo tan incomprensible coma este, o maior tesouro co que podemos contar é a certeza. Podo asegurar que son feliz, e conto os días coma este coma pesadas moedas de ouro.
Un, dous, un, dous. Explosions in the Sky. Vós. Nós. As ansias de dicir algo. Tres semanas sen escribir son demasiado para quen ten os acordes do corazón contados.
1 comentario:
Parécenme realmente interesantes
os teus textos,
así que parabéns, alex,
e non deixes de saltar nos charcos.
Nair.
Publicar un comentario