21/9/09
Coherencia
Feijoo defende que as consultas independentistas deben castigarse por seren ilegais, cando el mesmo fixo unha consulta sobre a lingua sen que ningún parlamento a aprobara. Supoño que será unha nova discriminación democrática "amable", porque se non, non mo explico.
27/8/09
As cousas polo seu nome
Albeto di que "Galicia, maioritariamente, non é nacionalista". Queres dicir "nacionalista galega", don't you?
21/8/09
14/8/09
Canícula
Trinta e cinco graos de calor cando o sol xa non pega e o vento sopra son suficientes para fundirlle o cerebro a calquera ou, cando menos, para acabar coa escasa actividade que agosto permite desenvolver. Aínda así fun quen de chegar a casa, botar toda a roupa que levaba no chan do meu cuarto e ir directo á ducha. A auga fresca devolveume a vida, pero a agradábel sensación de resurrección durou o que a realidade térmica tivo a ben permitirme. Estaba só na casa, e a calor abafante coábase por cada fiestra e porta que atopase; decidín que vestirme era, de momento, evitábel. Acendín o ordenador, e facendo nada, vítima da traizoeira ociosidade, acabei cheirando en fotos de cretinos cos que nunca falara e, con sorte, xamais tería a facelo. Espido, comezando a suar de novo e diante dun monte de merda humana dixital, fíxenme a única pregunta que cabía facerse naquel absurdo silencio:
“Por que non estou a escoitar música?”
“Por que non estou a escoitar música?”
9/8/09
Paranigma
A area cae paseniño pero sen deterse mentres esta habitación vai ficando sen ar.
A auga dáme polos pés e xa non podo respirar, dixo a palpitación desesperada facendo cola no paro, xusto cando o volante esquivaba un sinal de obra recentemente inaugurada.
Os cascos manchados de sangue de carneiro son para febles.
A neurona extinta busca algo máis
que meterse porque a razón non lle cobre o mono, e
cando o mono evoluciona nace o home inútil e
baleiro que carece da forza para rachar o
mundo.
"Qué desfachatez",
se todo o mundo sabe
como quitar as manchas de petróleo dos ollos chorosos que buscan
consolo en máquinas expendedoras de
soños á carta.
- Oíches? O camión do lixo veu buscar o cadaleito e seica unha señora protestou.
- Nunca chove a gusto de todos.
A auga dáme polos pés e xa non podo respirar, dixo a palpitación desesperada facendo cola no paro, xusto cando o volante esquivaba un sinal de obra recentemente inaugurada.
Os cascos manchados de sangue de carneiro son para febles.
A neurona extinta busca algo máis
que meterse porque a razón non lle cobre o mono, e
cando o mono evoluciona nace o home inútil e
baleiro que carece da forza para rachar o
mundo.
"Qué desfachatez",
se todo o mundo sabe
como quitar as manchas de petróleo dos ollos chorosos que buscan
consolo en máquinas expendedoras de
soños á carta.
- Oíches? O camión do lixo veu buscar o cadaleito e seica unha señora protestou.
- Nunca chove a gusto de todos.
6/8/09
Adeus, Europa. Ola, China.
Os internautas alertan da proposta comunitaria sobre a regulación da Rede
E onde di "regulación", léase "censura".
E onde di "regulación", léase "censura".
18/7/09
Desmontando a Gloria
¿No resulta fascinante que los nazis siempre consigan introducir la palabra "libertad" en su propaganda?Stieg Larsson, Los hombres que no amaban a las mujeres
1/7/09
Feijoo pensa en ti
Onte, a Xunta anunciou a venda de 23 Audis do seu parque de automóbiles. Como todos sabemos, a súa adquisición foi un aunténtico despilfarro por parte do bipartito, e nunca do goberno de Fraga, que só mercou 20 vehículos, fronte aos 3 de Touriño. Pois por se fora pouco, o goberno do PP continúa a amosar a súa preocupación pola crise económica e tamén anuncia axudas aos sectores máis necesitados: despois de verán, reduciranse as taxas dos portos deportivos. Deste xeito, os pobres posuidores de iates e demais embarcacións de recreo, afogados pola terríbel situación pola que non dubidamos están pasando, terán un respiro na súa afogada e desesperanzada economía.
Esperamos que o goberno do señor Feijoo siga por ese camiño, gobernando para a totalidade do pobo, e agardamos que nos sorprendan incluindo entre os seus plan máis próximos novos movementos a prol desa solidariedade coa que xa nos teñen afeitos, como a devolución do pazo de Meirás aos lexítimos propietarios, respectando a libertad de roubar dos ditadores golpistas.
¿Disparatado? Empezo a pensar que non.
Esperamos que o goberno do señor Feijoo siga por ese camiño, gobernando para a totalidade do pobo, e agardamos que nos sorprendan incluindo entre os seus plan máis próximos novos movementos a prol desa solidariedade coa que xa nos teñen afeitos, como a devolución do pazo de Meirás aos lexítimos propietarios, respectando a libertad de roubar dos ditadores golpistas.
¿Disparatado? Empezo a pensar que non.
30/6/09
Con Fraga follábamos mellor
A Xunta pecha o servizo Entendo dos centros Quérote, destinado ao colectivo LGBT.
Fontes próximas a Núñez Feijoo informan de que quere acabar coa imposición sexual que se estaba a vivir e busca así unha "heterosexualidade cordial".
Fontes próximas a Núñez Feijoo informan de que quere acabar coa imposición sexual que se estaba a vivir e busca así unha "heterosexualidade cordial".
26/6/09
Autocrítica
Afortunadamente, o que unha primeira impresión ou ollada prematura puidera amosar non se achegaba á realidade nin coas xemas dos dedos. O que parecía unha sinxela e doada poesía era moito máis: un estertor da soidade, pena de morte á tristura. Calquera que se dera de entendido podía intentar desentrañar o que implicaban aquelas palabras zurcidas con doce saña sobre papel reciclado, pero ningún deles, por moito que o intentase, ía poder reclamar para si o mérito de entender o que se tentaba dicir. Había, xa que logo, naquel texto algo indescifrábel, algo incomprensíbel. Un factor descoñecido para todos, orixe do mundo de tinta baixo os ollos do lector incauto que transmitía nunha suave melodía muda de murmurios imaxinados. Non importaba a calidade. Non importaba a forma. Todo o que se quería dicir estaba dito, e todo o que se quería facer sentir provocábase. A ilóxica da razón (e a filosofía tola que agarda sentada no sofá a que o sentido común a saque a bailar) zumega polos poros dos puntos que limitan a paixón destemida e parece envorcar desde cada verso cara o baleiro dos sentimentos esquecidos por moitos. Valor. Loucura. Se algunha palabra representase algo tan grande non existiría a poesía. Amor. Ledicia. Se non puidese pórlle nome a esta eternidade non estaría a falar dun poema que nunca souben escribir. A.
23/6/09
Prosa mal entendida
En vista de que nos medios de comunicación están a aparecer referencias sacadas de contexto ao artigo publicado no diario Gara por Alfonso Sastre, líder de Iniciativa Internacionalista, co gallo do que está a ocorrer estes días en torno ao último atentado de ETA, déixovos aquí o comezo e o enlace para quen lle interese ler o texto íntegro. Un escrito que provoque denuncias de colectivos profranquistas e vómitos a Rosa Díez merece, canto menos, uns minutos de atención.
La prosa y la política
Una entradilla de urgencia. Apenas terminado este artículo, se ha producido el último atentado -esta vez mortal- de ETA y las respuestas rituales del PSOE y el PP. Todo ello parece cerrar una vez más un círculo vicioso y acreditar que la paz en este país es definitivamente imposible. En tal situación, angustiosa sin duda, yo no puedo por menos de mantener tozudamente mi esperanza y deseo remitir a las ideas que expuse en mis cinco artículos, en este mismo periódico (del 23 de septiembre al 18 de octubre de 2008), bajo el lema «Si quieres la paz, prepara la paz».
En esta situación, considero así mismo revalidado el pensar expuesto en el artículo escrito hoy como los grandes temores en él expresados. En tales circunstancias, todo parece más fuerte -y hasta arrollador- que el pensamiento, pero las ideas claras también tienen su propia fuerza. Es en esta convicción en la que yo deposito mi esperanza.
La prosa y la política
22/6/09
O bigote xustifica os medios
O xeneral José María Aznar, preparado para un golpe de estadio: "Lo importante es ganar, aunque sea de penalty injusto y en el último minuto"
Extraspección
Encerrado no ventre da serpe metálica
arrinco electróns coas unllas do alfabeto para poder pensar na salvación.
O solpor entra polas fiestras e acende o po de neon no centro da cidade vexetal,
mentres os altofalantes de escuma quebrada
emanan berros de angustia.
O son do motor move o mundo en todas as direccións,
avanzando cara ningures
nun lenzo de pintura a se derreter.
E eu,
atrapado nun batiscafo no fondo do mar,
busco palabras novas ao outro lado do cristal para poder falar de
ti.
arrinco electróns coas unllas do alfabeto para poder pensar na salvación.
O solpor entra polas fiestras e acende o po de neon no centro da cidade vexetal,
mentres os altofalantes de escuma quebrada
emanan berros de angustia.
O son do motor move o mundo en todas as direccións,
avanzando cara ningures
nun lenzo de pintura a se derreter.
E eu,
atrapado nun batiscafo no fondo do mar,
busco palabras novas ao outro lado do cristal para poder falar de
ti.
21/6/09
Educación bananera
Segundo o PP, a gratuidade para as rendas máis baixas dos libros de texto é un modelo "máis xusto e solidario fronte ao populismo rancio do bipartito", que promoveu a súa gratuidade universal. Mentres, recupéranse apoios a centros concertados que separan aos alumnos por sexos.
Benvidos á Galicia popular: onde a educación pública e gratuíta é unha medida populista, e facer enquisas para que pareza que se vai ter en conta a opinión da xente, un acto de liberdade.
Benvidos á Galicia popular: onde a educación pública e gratuíta é unha medida populista, e facer enquisas para que pareza que se vai ter en conta a opinión da xente, un acto de liberdade.
13/6/09
Demagoxia liberal
Encántame recorrer ao dicionario porque sempre deixa todo moi claro e contundente, e con certos elementos da sociedade non me sae demasiado ter piedade. A palabra de hoxe é “demagoxia”, é dicir razoamento enganoso que busca conseguir o apoio dos demais para beneficio propio. Porque digo isto? Por suposto, porque vou falar (outra vez) de Galicia Bilingüe, o Rasputín particular do noso tsar Feijoo.
Recapitulemos sobre o tema: as falacias e a demagoxia desta organización baséanse no irrebatible argumento da liberdade lingüística, un xermolo de anarquismo polo cal os pais teñen o dereito de escoller a lingua que se ha utilizar na escola pública. Algo completamente normal porque, como sabemos, carecemos dun parlamento escollido democraticamente que lexisla e aproba normas que regulan o normal funcionamento da educación publica. A súa liberdade é, logo, a capacidade de saltarse as leis aprobadas polos representantes do pobo.
Pois ben, este entes chamados demócratas, despois de facer unha manifestación semanas antes das eleccións, crispando e caldeando o ambiente cun tema ignorado durante toda a lexislatura, e despois de premer á nova Xunta para que seguise as súas ideas, volven á carga. O problema? A nova enquisa feita á carta desta xente.
Fai un par de días líamos que a Consellería de Cultura prohibía todo tipo de actos relacionados coa enquisa. Hoxe, Galicia Bilingüe leva as mans á cabeza porque nalgúns centros estase a repartir a enquisa acompañada de trípticos a prol da opción “Todo en galego”, nos que se aportan datos como que os niveis de castelán e inglés en Galicia son superiores á media estatal. Deduzo que a señora Gloria Lago, licenciada en Filoloxía Inglesa, non asistiu á clase o día que explicaban que aprender máis dunha lingua potencia a capacidade dos nenos. Ou directamente pasou do tema.
A cuestión é que eles mesmos critican este “intento de manipulación”, pero á súa vez reparten folletos nos que animan a votar na enquisa “con liberdade”. Gustaríame recordar que, no referendo do Estatut catalán, a Xunta Electoral Central prohibiu unha campaña da Generalitat na que se chamaba á participación, porque consideraba a abstención unha opción máis e unha institución oficial non pode pedir o voto para ninguén. Logo, eles non manipulan? E acaso consideran a divulgación de información empírica unha forma de manipulación? Na súa concepción de liberdade é así: se a información non lles favorece, é manipulación; se a lexislación non lles gusta, é imposición.
Digámolo claramente: só son unha panda de golpistas.
Recapitulemos sobre o tema: as falacias e a demagoxia desta organización baséanse no irrebatible argumento da liberdade lingüística, un xermolo de anarquismo polo cal os pais teñen o dereito de escoller a lingua que se ha utilizar na escola pública. Algo completamente normal porque, como sabemos, carecemos dun parlamento escollido democraticamente que lexisla e aproba normas que regulan o normal funcionamento da educación publica. A súa liberdade é, logo, a capacidade de saltarse as leis aprobadas polos representantes do pobo.
Pois ben, este entes chamados demócratas, despois de facer unha manifestación semanas antes das eleccións, crispando e caldeando o ambiente cun tema ignorado durante toda a lexislatura, e despois de premer á nova Xunta para que seguise as súas ideas, volven á carga. O problema? A nova enquisa feita á carta desta xente.
Fai un par de días líamos que a Consellería de Cultura prohibía todo tipo de actos relacionados coa enquisa. Hoxe, Galicia Bilingüe leva as mans á cabeza porque nalgúns centros estase a repartir a enquisa acompañada de trípticos a prol da opción “Todo en galego”, nos que se aportan datos como que os niveis de castelán e inglés en Galicia son superiores á media estatal. Deduzo que a señora Gloria Lago, licenciada en Filoloxía Inglesa, non asistiu á clase o día que explicaban que aprender máis dunha lingua potencia a capacidade dos nenos. Ou directamente pasou do tema.
A cuestión é que eles mesmos critican este “intento de manipulación”, pero á súa vez reparten folletos nos que animan a votar na enquisa “con liberdade”. Gustaríame recordar que, no referendo do Estatut catalán, a Xunta Electoral Central prohibiu unha campaña da Generalitat na que se chamaba á participación, porque consideraba a abstención unha opción máis e unha institución oficial non pode pedir o voto para ninguén. Logo, eles non manipulan? E acaso consideran a divulgación de información empírica unha forma de manipulación? Na súa concepción de liberdade é así: se a información non lles favorece, é manipulación; se a lexislación non lles gusta, é imposición.
Digámolo claramente: só son unha panda de golpistas.
8/6/09
A sentenza electoral do PP
Di Esteban González Pons, vicesecretario de comunicación do PP, que "Las elecciones se ganan en las urnas, no en los juzgados". Triste, pero certo. España amosouse onte como unha nova Italia na que todo vale e onde a corrupción, que derruba gobernos alá, lonxe, no norte, onde a civilización campa ás súas anchas, recibe aquí máis aplausos que asubíos. Resulta curioso que a mesma xente que critica tanto as políticas de subvención á cultura con diñeiro público manteña despois impunes aos políticos que se subvencionan a si mesmos.
Fago esta queixa sabendo que o resultado non foi todo o bo que debía para o PP, que venceu pola mínima a un rival que goberna un país camiño da ruína, pero abraia descubrir que onde máis paus debía levar máis subiu en votos: gañou en Madrid e doblou a súa vantaxe sobre o PSOE en Valencia, ignorando por completo o escándalo do caso Gürtel.
Quero pensar, de todos os xeitos, que todos confiamos, e eles tamén, en que se os problemas coa xustiza do contrario non valen para gañar eleccións, unha vitoria tampouco serve para limpar expedientes penais. Espero que o señor Pons tamén pense, como parece que o fixo o resto de España, que "Los crímenes se pagan en los juzgados, no en las urnas". Porque onte ningún xurado votou por absolver a Francisco Camps e hoxe, aínda coas eleccións gañadas, segue imputado.
Fago esta queixa sabendo que o resultado non foi todo o bo que debía para o PP, que venceu pola mínima a un rival que goberna un país camiño da ruína, pero abraia descubrir que onde máis paus debía levar máis subiu en votos: gañou en Madrid e doblou a súa vantaxe sobre o PSOE en Valencia, ignorando por completo o escándalo do caso Gürtel.
Quero pensar, de todos os xeitos, que todos confiamos, e eles tamén, en que se os problemas coa xustiza do contrario non valen para gañar eleccións, unha vitoria tampouco serve para limpar expedientes penais. Espero que o señor Pons tamén pense, como parece que o fixo o resto de España, que "Los crímenes se pagan en los juzgados, no en las urnas". Porque onte ningún xurado votou por absolver a Francisco Camps e hoxe, aínda coas eleccións gañadas, segue imputado.
7/6/09
Ad eternum
Mira.
Lóstregos de seda imantada inscritos en espirais infindas.
Nebulosas de cores pastel sobre contos infantís.
Fría rocha esculpida por ciceles senlleiros ao longo da
nosa historia.
Conta.
Un, pola noite nova.
Dous, polos berces baleiros.
Tres, pola nosa chuvia.
Catro, polos tetragramas.
Cinco, polos días.
Seis, por outubro.
Sete...
Para.
E se non nos chegan os números para enumeralo todo?
Lóstregos de seda imantada inscritos en espirais infindas.
Nebulosas de cores pastel sobre contos infantís.
Fría rocha esculpida por ciceles senlleiros ao longo da
nosa historia.
Conta.
Un, pola noite nova.
Dous, polos berces baleiros.
Tres, pola nosa chuvia.
Catro, polos tetragramas.
Cinco, polos días.
Seis, por outubro.
Sete...
Para.
E se non nos chegan os números para enumeralo todo?
14/5/09
Un acto de fe
O novo Secretario de Política Lingüística non lle gusta nin á Mesa nin a Galicia Bilingüe.
O primeiro era inevitable. O segundo dá pé á esperanza. Veremos.
O primeiro era inevitable. O segundo dá pé á esperanza. Veremos.
Liberdade abortada
“Quero un Goberno para todas e para todos, e quero que a Xunta se aproxime o máis posible a un Goberno de concertación, de consensos e non de imposicións”. Esta é unha das moitas frases coas que Alberto Nuñez Feijóo chegou á presidencia da Xunta o pasado 1 de marzo, autoproclamándose como unha especie de pseudo-Obama disposto a traernos a todos os galegos “joup an fridon”. O consenso, a liberdade, a non imposición, oh la lá, l'amour; as palabras de Feijóo xorden da súa boca como un poema de lírica demócrata, e nós, esmagados pola súa maioría absoluta, só podemos ver como se esforza por chegar a acordos coa súa propia grada.
Recordemos cal era a prioridade do mesías de Génova: a crise económica en Galicia. Consecuentemente, cal é a primeira medida lexislativa que abordará o noso parlamento? A crise de valores en Galicia. A nova misión do aforragaiteiros é agora "crear unha rede de protección ás mulleres embarazadas", medida patrocinada polo cargado de amor Foro da Familia. Noutras palabras: perséguese a creación dunha rede levada a cabo ONG's católicas e ultraconservadoras para guiar ás mulleres polo bo camiño do non aborto, "primeira causa de mortalidade infantil". Porque non falan de asesoramento ás mulleres embarazadas para que decidan se abortar ou non, o que buscan é ofrecer “alternativas serias, consistentes e ben articuladas para que as mulleres poidan elixir sobre a súa maternidade”. Por suposto, a alternativa á maternidade desta xente é a maternidade, aínda que a palabra liberdade, que desde que a aprenderon non a soltan, volva saír das súas bocas rodeada dunha aura de cores apasteladas: “Esta iniciativa anima á liberdade, a liberdade a seguir co embarazo as mulleres con dificultades”. Segundo a deputada pepeira que firma esta frase, dedúcese que a liberdade que eles defenden pasa por facer o que eles digan que fagas entre as opcións que eles deixan que teñas. Toda unha sorpresa.
Recordemos cal era a prioridade do mesías de Génova: a crise económica en Galicia. Consecuentemente, cal é a primeira medida lexislativa que abordará o noso parlamento? A crise de valores en Galicia. A nova misión do aforragaiteiros é agora "crear unha rede de protección ás mulleres embarazadas", medida patrocinada polo cargado de amor Foro da Familia. Noutras palabras: perséguese a creación dunha rede levada a cabo ONG's católicas e ultraconservadoras para guiar ás mulleres polo bo camiño do non aborto, "primeira causa de mortalidade infantil". Porque non falan de asesoramento ás mulleres embarazadas para que decidan se abortar ou non, o que buscan é ofrecer “alternativas serias, consistentes e ben articuladas para que as mulleres poidan elixir sobre a súa maternidade”. Por suposto, a alternativa á maternidade desta xente é a maternidade, aínda que a palabra liberdade, que desde que a aprenderon non a soltan, volva saír das súas bocas rodeada dunha aura de cores apasteladas: “Esta iniciativa anima á liberdade, a liberdade a seguir co embarazo as mulleres con dificultades”. Segundo a deputada pepeira que firma esta frase, dedúcese que a liberdade que eles defenden pasa por facer o que eles digan que fagas entre as opcións que eles deixan que teñas. Toda unha sorpresa.
13/5/09
Cinco minutos máis, mami
13 de xaneiro: Feijóo promete poñer en marcha un plan para afrontar a crise nos seus "100 primeiros días de mandato"
13 de maio: Feijóo pide á oposición un tempo morto de 100 días "para ver o que imos facer" contra a crise
13 de maio: Feijóo pide á oposición un tempo morto de 100 días "para ver o que imos facer" contra a crise
Nunca especificaron se o que faltaba era un 2
12/5/09
O maior aliado da ignorancia
"Internet pode destruír o coñecemento." Benedicto XVIHaberá que facer piras cos ordenadores.
11/5/09
O dicionario bilingüe do presidente
"Liberdade e libertad significan o mesmo"Alberto Nuñez Feijoo, feixó e habichuela significan o mesmo.
27/4/09
Te lo juro por la Consti
"No hay conflicto lingüístico en la calle, el conflicto lingüístico viene de la imposición."Gloria Lago, presidenta de Galicia Bilingüe.
"Las lenguas no tienen derechos, los tenemos las personas."
"El castellano es la lengua española oficial del Estado. Todos los españoles tienen el deber de conocerla y el derecho a usarla."Constitución Española de 1978, punto 1 do Artigo 3.
"Sólo me como a los niños de las galescolas."
"Defiendo mi libertad de expresión, y si mi opinión molesta, pues mejor"Federico Jiménez Losantos, a súa liberdade empeza onde remata a túa paciencia.
26/4/09
Manifiesto de la ciencia contra la ofensiva del dogmatismo religioso
Los abajo firmantes, pertenecientes a las ciencias naturales, a las ciencias sociales y a las ciencias humanas, desde las matemáticas hasta la filosofía, pasando entre otras por la física, la biología, la psicología y la sociología, queremos manifestar lo siguiente.Por fin un sector da ciencia arremete contra a Igrexa como debe. Lede máis no blog do seu manifesto.
Cuando al final de la edad media, la razón y la ciencia consiguieron desprenderse del dogmatismo de la fe con el surgimiento de la ilustración y de la modernidad, la religión, arrinconada por la racionalidad y la ciencia, actuó a la defensiva y aceptó cierta independencia entre fe y razón para proteger a la primera del descrédito con que la señalaba la segunda.
Los científicos volvieron a sus quehaceres y se olvidaron de la religión, cuestión que creyeron definitivamente cerrada dada la evidencia de su falta tanto de base empírica como de fundamento filosófico.
La religión, sin embargo, nunca aceptó de buen grado la separación entre fe y razón, e intentó siempre que pudo someter las evidencias científicas a sus concepciones dogmáticas. Y así asistimos hoy en día a una nueva cruzada de la fe, en la que la religión pretende tergiversar los hechos científicos e invadir el espacio público imponiendo a los demás unas creencias que no deberían salir en ningún caso del ámbito privado. Después de decenios en los que la religión permanecía en segundo plano debido a cierto complejo de inferioridad ante los éxitos de una ciencia que le sacaba los colores, ha salida de su retiro forzado con un entusiasmo tan desbordante como dogmático con la intención de dirigir a la sociedad hacia unas posiciones sin fundamento científico, en una especie de regreso a un pasado medieval. [...]
18/4/09
Quintana sen danza
¿Quén brúa co-este xemido
d'imenso boi melancónico?
Nai: É a lúa, é a lúa
na Quintana dos mortos.
íSi, a lúa, a lúa
coronada de toxos,
que baila, e baila, e baila
na Quintana dos mortos!
Federico García Lorca
Volvía a casa entre o frío e a humidade, camiñando entre as sombras da xente que ía tras a festa. A medio camiño tomei a decisión: dei a volta para pasar por alí. Outra vez; esta, só. Fica a Quintana dos mortos, mollada, coma sempre, a pedra, mentres percorro o camiño a casa. Escoito fóra dos auriculares a goma empapada nas miñas pegadas. Unha, dúas, unha, dúas...sen eco, sen par, sen compaña. Mentres os focos alumean a catedral, a Berenguela esváese na escuridade do ceo nubrado, muda e xorda, sen lúa. Porque esta noite, sobre a Quintana, non había lúa. Esta noite, na Quintana, non había luz.
11/4/09
A matemática do consenso
"Coa que está a caer, a prioridade non é reformar o Estatuto."
- Ruiz Rivas, voceiro do PPdG sen maioría absoluta, 16 de decembro de 2008.
"O noso país non entendería que durante oito anos non fósemos quen de poñernos de acordo [na reforma do Estatuto]."
- Ruiz Rivas, voceiro do PPdG con maioría absoluta, 11 de abril de 2009.
- Ruiz Rivas, voceiro do PPdG sen maioría absoluta, 16 de decembro de 2008.
"O noso país non entendería que durante oito anos non fósemos quen de poñernos de acordo [na reforma do Estatuto]."
- Ruiz Rivas, voceiro do PPdG con maioría absoluta, 11 de abril de 2009.
Anxiety
Catro da mañá. O puto Matías non aparece, e empezo a ter as mans xeadas. Tres cuartos de hora agardando por el naquel rueiro apartado da zona das discotecas, onde só a cada pouco aparecen un ou dous borrachos a mexar nas xa húmidas esquinas de pedra. Que porcallada. Sinto a néboa entre os ósos, e o barullo proveniente das rúas próximas tradéame os ouvidos. Nótome inquedo, nervioso, e o cabrón segue sen chegar. Que chungo. Saco a carteira e conto os billetes. Está xusto. Catro e cinco. Segue sen vir. Camiño dun lado a outro, e a grava arrabuñando o chan québrame a cabeza co seu son. Dóeme. Estou morto de frío, pero comezo a notar suor caéndome pola fronte. ¡Deus, necesito que chegue xa! ¿Cando foi a última...? ¿Hai dous días? ¿Tres? Que importa... necesítoo xa. Moléstame a luz da rúa e próenme os ollos. Baixo a mirada e sigo dando pasos en círculo. Como me doe a cabeza, hostia... Voulle partir a cara cando veña, se é que ven. Catro e dez. Escoito pasos detrás de min. ¿Quen cona será? Doume a volta. ¿Tes os cartos? Si, agarda. Trémenme as mans ao sacar o feixe de billetes de cinco. Toma. Aquí tes. Comprobo a materia. O corazón latéxame da emoción. Coma un neno. ¿A semana que ven outra vez aquí? Está ben. Pero non chegues tarde. Chegarei cando me dea a gana, e ti agardarás. Será cabrón... Vale. Gardou os cartos no peto e marchou. Puto Matías. Percorro un par de rúas até onde non hai ninguén. Por fin. A rúa parece unha mancha negra aos meus lados. Anícome. A culler brilla sobre o chisqueiro. Por fin. A agulla zúgao todo. Subo a manga. Engancho a goma. Respiro forte. Por fin. Pincho. Calor. A rúa cae cara adiante. Vexo a lúa. Brilla. Como a culler. Por fin.
9/4/09
Gales, inimigo de GB
[...] En Galicia o noso partido irmán perdeu un só deputado, pero agora substitúeo no goberno o PP, e a primeira acción dos nacionalistas españois é deixar de apoiar o galego nas escolas de educación infantil, coa fin de "despolitizar" as Galescolas. Así que se aprendes en español é educación, pero se ensinas en galego é ideoloxía. [...]- Adam Price, parlamentario do Plaid Cyrum (Partido de Gales)
20/3/09
A rapariga de rosa...
A rapariga de rosa non gustaba do mundo. Non vía nel cousa boa que compensase as malas, e ninguén a axudaba, ninguén a escoitaba.
A rapariga de rosa chora ao fondo da pechadura, mentres soa e inapetente da vida acelera o pulso dos seus nervios.
A rapariga de rosa cre que non vale trocar os pensamentos, nega o que ve e anúlase a si mesma. Inconformista cos seus ideais e saudosa dunha pragmática máis axeitada ao seu mundo, desbota mudar de principios, camiñar cara adiante e aprender dos golpes no canto de lamentalos.
Á súa idade só cabía cambiar, pero a rapariga de rosa, con tempo de sobra para ser feliz, aínda debía madurar aquela idea.
A rapariga de rosa chora ao fondo da pechadura, mentres soa e inapetente da vida acelera o pulso dos seus nervios.
A rapariga de rosa cre que non vale trocar os pensamentos, nega o que ve e anúlase a si mesma. Inconformista cos seus ideais e saudosa dunha pragmática máis axeitada ao seu mundo, desbota mudar de principios, camiñar cara adiante e aprender dos golpes no canto de lamentalos.
Á súa idade só cabía cambiar, pero a rapariga de rosa, con tempo de sobra para ser feliz, aínda debía madurar aquela idea.
15/3/09
Musa
Onde está o vento que me traía a súa voz cando me paraba a escoitala? Onde están a luces de neón que se acendían nas noites de delirio? Conto un a un os pequenos lóstregos que alumean desde dentro as paredes ateigadas de notas e escritos, de palabras e debuxos, e son, aos poucos, menos e máis febles. A habitación fica baleira e escura, e agora, cando luz chega de todos os recunchos fóra dela, nada parece ocorrer no seu interior, e todo o que nacía dos brazos da saudade dorme indefinidamente. A escuridade é demasiado humana como para deixala atrás sen perder nada.
1/3/09
O mal da abstención
Nada mellor que unha discusión co meu pai á hora de comer para espertar as neuronas. A cuestión, evidentemente, xirou en torno as eleccións, tema do día e, con toda seguridade, da próxima semana.
O detonante do debate foi a porcentaxe da participación das 12 da mañá, catro puntos menor que catro anos atrás. Que relevancia ten este dato? Pois coma sempre, a menor participación, menos votos para a esquerda, pois existe unha filosofía intrínseca na ideoloxía de moitos votantes potenciais do bipartito (es especial dos socialistas) de quedar na casa e non saír e depositar o seu voto ao mínimo erro achacable. A raíz disto chegamos ao punto de discutir sobre esa natureza abstencionista da esquerda, impensable entre os simpatizantes do PP, que votarán relixiosamente ao seu partido sen importarlles a actuación dos seus políticos. Os datos demostran que o PP sempre conta cos seus votos, non adoita variar o seu número en exceso, mentres que os partidos da esquerda pasan polo filtro dunha autocrítica, ao meu parecer, excesiva, que os leva a perder votos. BNG e PSOE sofren a decepción causada entre os seu seguidores por non cumprir todo o prometido nestes catro anos e, ao final, isto redunda no beneficio da dereita, con maior porcentaxe de votos sobre o total.
Agora non quero expoñer conclusións, só enunciar preguntas aos que poidan quedar na casa e deixen de votar á esquerda: Debemos deixarnos levar polo desencanto e permitir que gañe a dereita? É coherente botar do goberno a uns que en catro anos non fixeron todo o que deberon para que volvan os que fixeron menos en dezaseis? Nunca sobra a actitude crítica co partido ao que se vota, pero a pasividade e o desencanto parecen ser unha pose tan interesante a día de hoxe que ninguén se da conta do perigosa que pode chegar a ser. Non penso, coma o meu pai, que quen non vai votar á esquerda por decepción sexa realmente de dereitas e reaccionaria, pero si que o seu pasotismo leva á sociedade cara ese camiño, e quizais hoxe teñamos un Sunday, bloody Sunday do que moitos se arrepentirán mañá. Pola contra, se o desencanto é tal que estas cuestión non fan cambiar a ninguén de opinión, pido o voto en branco, porque a abstención só pode vir de dúas clases de persoas: os anarquistas ou os irresponsables.
O detonante do debate foi a porcentaxe da participación das 12 da mañá, catro puntos menor que catro anos atrás. Que relevancia ten este dato? Pois coma sempre, a menor participación, menos votos para a esquerda, pois existe unha filosofía intrínseca na ideoloxía de moitos votantes potenciais do bipartito (es especial dos socialistas) de quedar na casa e non saír e depositar o seu voto ao mínimo erro achacable. A raíz disto chegamos ao punto de discutir sobre esa natureza abstencionista da esquerda, impensable entre os simpatizantes do PP, que votarán relixiosamente ao seu partido sen importarlles a actuación dos seus políticos. Os datos demostran que o PP sempre conta cos seus votos, non adoita variar o seu número en exceso, mentres que os partidos da esquerda pasan polo filtro dunha autocrítica, ao meu parecer, excesiva, que os leva a perder votos. BNG e PSOE sofren a decepción causada entre os seu seguidores por non cumprir todo o prometido nestes catro anos e, ao final, isto redunda no beneficio da dereita, con maior porcentaxe de votos sobre o total.
Agora non quero expoñer conclusións, só enunciar preguntas aos que poidan quedar na casa e deixen de votar á esquerda: Debemos deixarnos levar polo desencanto e permitir que gañe a dereita? É coherente botar do goberno a uns que en catro anos non fixeron todo o que deberon para que volvan os que fixeron menos en dezaseis? Nunca sobra a actitude crítica co partido ao que se vota, pero a pasividade e o desencanto parecen ser unha pose tan interesante a día de hoxe que ninguén se da conta do perigosa que pode chegar a ser. Non penso, coma o meu pai, que quen non vai votar á esquerda por decepción sexa realmente de dereitas e reaccionaria, pero si que o seu pasotismo leva á sociedade cara ese camiño, e quizais hoxe teñamos un Sunday, bloody Sunday do que moitos se arrepentirán mañá. Pola contra, se o desencanto é tal que estas cuestión non fan cambiar a ninguén de opinión, pido o voto en branco, porque a abstención só pode vir de dúas clases de persoas: os anarquistas ou os irresponsables.
¿Galicia Bilingüe?
Joan Garí
"La circunstancia electoral gallega nos ha proporcionado nuevos e interesantes elementos relacionados con la polémica lingüística. El pasado día 8, por ejemplo, hubo una manifestación en Santiago convocada por una entidad llamada Galicia Bilingüe en contra de la imposición del gallego en la enseñanza.
No soy gallego, pero como vivo en el País Valenciano, donde también se hablan diferentes lenguas, seguí con interés los avatares de la querella. Para empezar, me sorprendieron algunas pancartas del acto. Un tipo con un disfraz a manchas blancas y negras sostenía una donde decía: “El gallego sólo sirve para hablar con las vacas”. Comprendo que los que piensen como el rumiante en cuestión vivan realmente con gran desazón en Galicia. Para ellos debe de resultar insoportable comprobar cómo el gallego salta la valla y se expande fuera de la lechería.
Me resulta también curioso que los organizadores se cobijen bajo el rótulo “Galicia bilingüe” y que su batalla se concentre en el derecho de los padres a elegir en exclusiva la lengua de la escuela de sus hijos. Según ellos “sobre la base de la imposición no se puede construir una sociedad libre”. Y ése es, en efecto, el quid de la cuestión.
Para empezar, el bilingüismo es un fenómeno estrictamente individual. Un país no puede ser “bilingüe”: un individuo sí. ¿Y cómo puede un escolar gallego llegar a dominar perfectamente el gallego y el castellano? Pues en eso los sociolingüistas están todos de acuerdo: sólo la enseñanza mayoritariamente en gallego puede garantizar el bilingüismo. No hay ningún peligro de que ese niño no aprenda castellano (de hecho, no hay ningún ciudadano de España, a día de hoy, que no sepa castellano). Pero si lo que pretendemos es que sea bilingüe, y no monolingüe en castellano, entonces debe estudiar mayoritariamente en gallego. Así dominará las dos lenguas y luego usará la que querrá.
Quizá suene paradójico, pero el Estado –la Xunta, en este caso- tiene todo el derecho del mundo a “imponer” la enseñanza en gallego, como lo tiene a imponer las normas de tráfico o el impuesto sobre la renta. De hecho, esa es su obligación, puesto que los derechos de los padres acaban donde empiezan los derechos de la sociedad democrática. Sólo así se asegurará realmente la existencia de una “Galicia bilingüe”. De donde se sigue que toda la polémica subsiguiente no tiene ningún sentido, salvo que lo que se pretenda es convertir al gallego en pasto para las vacas…"
Artigo do xornal Público de hoxe, en Traducción inversa
No soy gallego, pero como vivo en el País Valenciano, donde también se hablan diferentes lenguas, seguí con interés los avatares de la querella. Para empezar, me sorprendieron algunas pancartas del acto. Un tipo con un disfraz a manchas blancas y negras sostenía una donde decía: “El gallego sólo sirve para hablar con las vacas”. Comprendo que los que piensen como el rumiante en cuestión vivan realmente con gran desazón en Galicia. Para ellos debe de resultar insoportable comprobar cómo el gallego salta la valla y se expande fuera de la lechería.
Me resulta también curioso que los organizadores se cobijen bajo el rótulo “Galicia bilingüe” y que su batalla se concentre en el derecho de los padres a elegir en exclusiva la lengua de la escuela de sus hijos. Según ellos “sobre la base de la imposición no se puede construir una sociedad libre”. Y ése es, en efecto, el quid de la cuestión.
Para empezar, el bilingüismo es un fenómeno estrictamente individual. Un país no puede ser “bilingüe”: un individuo sí. ¿Y cómo puede un escolar gallego llegar a dominar perfectamente el gallego y el castellano? Pues en eso los sociolingüistas están todos de acuerdo: sólo la enseñanza mayoritariamente en gallego puede garantizar el bilingüismo. No hay ningún peligro de que ese niño no aprenda castellano (de hecho, no hay ningún ciudadano de España, a día de hoy, que no sepa castellano). Pero si lo que pretendemos es que sea bilingüe, y no monolingüe en castellano, entonces debe estudiar mayoritariamente en gallego. Así dominará las dos lenguas y luego usará la que querrá.
Quizá suene paradójico, pero el Estado –la Xunta, en este caso- tiene todo el derecho del mundo a “imponer” la enseñanza en gallego, como lo tiene a imponer las normas de tráfico o el impuesto sobre la renta. De hecho, esa es su obligación, puesto que los derechos de los padres acaban donde empiezan los derechos de la sociedad democrática. Sólo así se asegurará realmente la existencia de una “Galicia bilingüe”. De donde se sigue que toda la polémica subsiguiente no tiene ningún sentido, salvo que lo que se pretenda es convertir al gallego en pasto para las vacas…"
Artigo do xornal Público de hoxe, en Traducción inversa
23/2/09
Inxustiza ou vinganza
Parece que volveron as dúas Españas. Non como as coñeciamos, pero estamos outra vez a ver como a sociedade deste país se polariza en torno a un tema de xeito extremo e inconcibible. Por unha banda, estanse a celebrar manifestacións a prol da cadea perpetua polo asasinato dunha rapaza a mans do seu exmozo, e por outra asistimos atónitos á sentenza absolutoria dun tribunal popular polo asasinato de dous homosexuais, un deles inmigrante, a mans doutro home. Son dúas Españas crebadas pola dobre moral, pola hipocrisía dunha sociedade vingativa e discriminatoria, que pide cárcere de por vida por un crime e deixa ceibo a un asasino dobre.
A cadea perpetua e a pena de morte abolíronse, salvo en caso de guerra, coa Constitución de 1978, esa carta magna que moitos defenden e outros tantos piden reformar. Sen dúbida, non creo que este punto deba ser tocado: ambas penas son aberrantes e excesivas, inhumanas, e penso que deberían evitarse sempre que fose posible. Porén, resulta curioso que se saia á rúa para pedir xustiza, entendendo por xustiza a vinganza, clamando por un referendo para a aprobación do cárcere de por vida, e ninguén se mova para pedir unha pena dentro da lexislación actual para o asasino de dúas persoas. Si, de dúas persoas, non de dous maricóns.
Resulta vergoñoso que, nun país onde os dereitos dos homosexuais están á par que os dos heterosexuais, siga existindo unha discriminación tan sangrante como para que o asasinato de dous gais poida ser eximido de culpa alegando “pánico homosexual”. En que cabeza cabe semellante sentenza? Se incluso matando a dous cans ese asasino tería unha pena maior, que ocorrería se as vítimas foran unha parella heterosexual? Ou dúas rapazas como Marta del Castillo? Por que a xente pide cadea perpetua por unha moza asasinada e non reclama unha condena dentro da lei por dous homosexuais? É esta a nosa sociedade aberta, igualitaria e tolerante? Non se trata de pedir vinganza, nin leis á carta. Só se trata de que a lei vixente protexa e trate ás vidas de cada un dos habitantes do país do mesmo xeito: nin a morte de Marta esixe un endurecemento irracional das leis, nin a de dous gais pode ser tratada como a dun par de cascudas. Se temos unha lei que pode funcionar con terroristas, tamén debería valer para asasinatos comúns, tanto de rapazas indefensas como de perigosos maricas. Porque parece que ser marica é un perigo para os heterosexuais, segundo un xurado popular. Pido para eles a reinserción social. Aínda que seguramente nunca se rediman.
A cadea perpetua e a pena de morte abolíronse, salvo en caso de guerra, coa Constitución de 1978, esa carta magna que moitos defenden e outros tantos piden reformar. Sen dúbida, non creo que este punto deba ser tocado: ambas penas son aberrantes e excesivas, inhumanas, e penso que deberían evitarse sempre que fose posible. Porén, resulta curioso que se saia á rúa para pedir xustiza, entendendo por xustiza a vinganza, clamando por un referendo para a aprobación do cárcere de por vida, e ninguén se mova para pedir unha pena dentro da lexislación actual para o asasino de dúas persoas. Si, de dúas persoas, non de dous maricóns.
Resulta vergoñoso que, nun país onde os dereitos dos homosexuais están á par que os dos heterosexuais, siga existindo unha discriminación tan sangrante como para que o asasinato de dous gais poida ser eximido de culpa alegando “pánico homosexual”. En que cabeza cabe semellante sentenza? Se incluso matando a dous cans ese asasino tería unha pena maior, que ocorrería se as vítimas foran unha parella heterosexual? Ou dúas rapazas como Marta del Castillo? Por que a xente pide cadea perpetua por unha moza asasinada e non reclama unha condena dentro da lei por dous homosexuais? É esta a nosa sociedade aberta, igualitaria e tolerante? Non se trata de pedir vinganza, nin leis á carta. Só se trata de que a lei vixente protexa e trate ás vidas de cada un dos habitantes do país do mesmo xeito: nin a morte de Marta esixe un endurecemento irracional das leis, nin a de dous gais pode ser tratada como a dun par de cascudas. Se temos unha lei que pode funcionar con terroristas, tamén debería valer para asasinatos comúns, tanto de rapazas indefensas como de perigosos maricas. Porque parece que ser marica é un perigo para os heterosexuais, segundo un xurado popular. Pido para eles a reinserción social. Aínda que seguramente nunca se rediman.
15/2/09
Flashforward
Case podo sentir esa primeira brisa británica bruando nos meus ouvidos. Levarei horas, días, se cadra semanas completamente consumido pola idea da experiencia, lembrando o momento en que decidín correr a aventura con certo rancor, e mirando ao futuro incerto con medo. Sairei do avión mirando ao meu redor; “xa estou aquí”, pensarei, “xa non hai volta atrás”, e baixarei a escada lentamente, como se cada chanzo tivera una trampa embaixo e temera caer nela. Despois de medio ano mentalizándome, seguiría a ter medo, pero era o normal: non tardaría máis ca unhas semanas en adaptarme e perdelo, pero até entón, sabíao, ía pasalo algo mal. Comprobarei que o meu inglés é paupérrimo nada máis afrontar unha conversación básica no aeroporto, caeráseme o mundo enriba, e pensarei que cometín un erro maiúsculo ao crerme capacitado para saír da casa. Pero ao pouco tempo conseguirei apañarme, máis ou menos, co idioma. De seguro que os primeiros días sufrirei nas clases: o ritmo que levan é demasiado para min, acostumado a non facer nada na alegre universidade española. Porén, pronto poderei acadar o nivel necesario e non terei problema. E tamén me decepcionarei coa xente que coñeza, pero coido que atoparei quen pague a pena e me acompañe durante todo ese tempo.
Podo imaxinar, hoxe, a que me vou enfrontar se marcho. Podo pensar en todas as variables posibles e, aínda así, non estarei preparado até que o faga. Pero hai algo, o único, do que podo estar seguro. Se ti segues aí, se ti segues aquí, it's gonna be okay.
Podo imaxinar, hoxe, a que me vou enfrontar se marcho. Podo pensar en todas as variables posibles e, aínda así, non estarei preparado até que o faga. Pero hai algo, o único, do que podo estar seguro. Se ti segues aí, se ti segues aquí, it's gonna be okay.
25/1/09
Avións de papel
O muro medía uns 3 metros de alto. Percorría a cidade de norte a sur, de sur a norte, dividíndoa en dous corpos mutilados. As torres de vixilancia nacían equidistantes ao longo do valado e, desde os postes, os grandes focos de luz transformaban durante a noite ás rúas en escenarios cuxos actores buscaban un novo papel ao outro lado da parede. Case trinta anos levaba aquela faraónica aberración no lugar, durante os que o monumento marcara a vida de leste e oeste do mesmo xeito que as estradas rachan pola metade un ecosistema enteiro. E as persoas, como animais, sufrimos o mesmo ca eles.
Se cadra foi casualidade, regalo ou condena do destino, pero a eles dous tocoulles vivir separados, a ambos lados da fronteira. Quizais, de non haber muro, nunca se tiveran coñecido, e as liñas das súas vidas non chegaran nunca a conectar como o fixeron pese a non poder ter un só punto de cruce. Ela nunca esperara atopalo alí enfronte, nos bloques de cemento do outro lado, cara os que miraba tan a miúdo cando reflexionaba sobre a existencia daquela fenda urbana, máis vella ca ela. El nin sequera chegara a soñar con que ela se agochase detrás daquelas fiestras sen persianas que vía desde a súa habitación, cando lanzaba avións de papel sobre o muro con mensaxes para quen os quixera ler. E un día, sen querer, as súas caras atopáronse de súpeto. Nacidos en dous universos paralelos, e separados por uns insignificantes metros, parecía imposible que chegasen a cruzar unha mirada como aquela, capaz de derrubar o meirande muro que puidera construírse endexamais. Para eles, co descubrimento da vida á outra beira, aquel obstáculo deixou de existir á vez que se convertía no maior dos seus problemas.
Pasaron os días, as semanas, os meses. Pasou o tempo e cada tarde sentábanse a mirar desde cadansúa ventá, un fronte ao outro, na distancia. Sucedéronse estacións enteiras até o día en que voou o primeiro avión con destinatario desde aquel sétimo piso. O vento, e algo máis, a favor. Ela baixou á rúa e recolleu a misiva. Sorriu ao lela. Mirou cara arriba, e el seguía alí, tras o seu cristal.
As liñas telefónicas estaban cortadas á altura do muro, e polas súas portas só cruzaban as cartas menos importantes; as imprescindibles debía buscar o xeito de sobrevoar o abismo. Así o fixeron, e durante o ano seguinte os avións de papel foron a única maneira de comunicarse que tiveron. Os días de chuvia volvéronse os máis tristes, mentres que devecían polos ceos despexados, que facilitaban a viaxe das súas mensaxes. Ademais do tempo, tamén contaban coa ameaza da vixilancia das torretas, sempre con continuas quendas de garda. Un dos soldados decatárase do que acontecía, mais coidou que non debía actuar contra aquilo. Porén, conscientes da situación, non podían confiar en que todos foran así, e procuraban evitar que outro que non fora aquel home os vise. Así pasaron dous longos anos nos que o muro seguía sen querer caer.
Foi unha soleada mañá de maio, co ceo azul e unha suave brisa, cando decidiron, sen falar, que o xogo dos avións non duraría un día máis, que querían deixar de ser nenos e que aquela distancia lles impedía medrar. Levaban demasiado tempo así. A vida era demasiado seria como para xogar con avións de papel. Demasiado curta como para construír fronteiras. Demasiado dura para vivila en soidade. Aquel día de primavera, el colleu un martelo, ela un pico, e baixaron a rúa. Comezaron a golpear o muro. A cada impacto, unha cara nova tras un cristal, e a cada pinga de suor, a forza de alguén máis ao seu carón. O garda non se atreveu a deter á parella e, para cando chegaron reforzos, eran demasiados os que loitaban contra os ladrillos e o cemento. A xente non se detiña ante os canóns dos fusís, e non daba un paso atrás ante as ameazas dos militares; o número de soldados aumentaba á vez que o muro comezaba a fender. De súpeto, un ruído seco cruzou o ar. O martelo bateu contra o chan.
E o muro sangrou.
Se cadra foi casualidade, regalo ou condena do destino, pero a eles dous tocoulles vivir separados, a ambos lados da fronteira. Quizais, de non haber muro, nunca se tiveran coñecido, e as liñas das súas vidas non chegaran nunca a conectar como o fixeron pese a non poder ter un só punto de cruce. Ela nunca esperara atopalo alí enfronte, nos bloques de cemento do outro lado, cara os que miraba tan a miúdo cando reflexionaba sobre a existencia daquela fenda urbana, máis vella ca ela. El nin sequera chegara a soñar con que ela se agochase detrás daquelas fiestras sen persianas que vía desde a súa habitación, cando lanzaba avións de papel sobre o muro con mensaxes para quen os quixera ler. E un día, sen querer, as súas caras atopáronse de súpeto. Nacidos en dous universos paralelos, e separados por uns insignificantes metros, parecía imposible que chegasen a cruzar unha mirada como aquela, capaz de derrubar o meirande muro que puidera construírse endexamais. Para eles, co descubrimento da vida á outra beira, aquel obstáculo deixou de existir á vez que se convertía no maior dos seus problemas.
Pasaron os días, as semanas, os meses. Pasou o tempo e cada tarde sentábanse a mirar desde cadansúa ventá, un fronte ao outro, na distancia. Sucedéronse estacións enteiras até o día en que voou o primeiro avión con destinatario desde aquel sétimo piso. O vento, e algo máis, a favor. Ela baixou á rúa e recolleu a misiva. Sorriu ao lela. Mirou cara arriba, e el seguía alí, tras o seu cristal.
As liñas telefónicas estaban cortadas á altura do muro, e polas súas portas só cruzaban as cartas menos importantes; as imprescindibles debía buscar o xeito de sobrevoar o abismo. Así o fixeron, e durante o ano seguinte os avións de papel foron a única maneira de comunicarse que tiveron. Os días de chuvia volvéronse os máis tristes, mentres que devecían polos ceos despexados, que facilitaban a viaxe das súas mensaxes. Ademais do tempo, tamén contaban coa ameaza da vixilancia das torretas, sempre con continuas quendas de garda. Un dos soldados decatárase do que acontecía, mais coidou que non debía actuar contra aquilo. Porén, conscientes da situación, non podían confiar en que todos foran así, e procuraban evitar que outro que non fora aquel home os vise. Así pasaron dous longos anos nos que o muro seguía sen querer caer.
Foi unha soleada mañá de maio, co ceo azul e unha suave brisa, cando decidiron, sen falar, que o xogo dos avións non duraría un día máis, que querían deixar de ser nenos e que aquela distancia lles impedía medrar. Levaban demasiado tempo así. A vida era demasiado seria como para xogar con avións de papel. Demasiado curta como para construír fronteiras. Demasiado dura para vivila en soidade. Aquel día de primavera, el colleu un martelo, ela un pico, e baixaron a rúa. Comezaron a golpear o muro. A cada impacto, unha cara nova tras un cristal, e a cada pinga de suor, a forza de alguén máis ao seu carón. O garda non se atreveu a deter á parella e, para cando chegaron reforzos, eran demasiados os que loitaban contra os ladrillos e o cemento. A xente non se detiña ante os canóns dos fusís, e non daba un paso atrás ante as ameazas dos militares; o número de soldados aumentaba á vez que o muro comezaba a fender. De súpeto, un ruído seco cruzou o ar. O martelo bateu contra o chan.
E o muro sangrou.
17/1/09
[...]
Puxo o disco na bandexa. Na casa oía pasos e voces familiares, pero agora dispúñase a escoitar algo distinto. Regaláralle aquel CD a modo de selección das súas cancións preferidas, e agora pasara a formar parte deses recordos incómodos dos que ninguén é capaz de desfacerse. Quería escoitalo unha vez máis. O disco. A música. A el.
Volvería? Quen sabe. Só a despedida fora o máis duro polo que pasara nunca até aquel momento, pero o que veu despois superábao.
A suave melodía a piano daquela primeira pista tróuxolle á cabeza momentos que cría afogados no pranto que traía sempre detrás, intres compartidos pola inexperiencia e o medo, pola inseguridade e a esperanza. Sabía que lembrar todo aquilo non ía levar a ningures, que se trabucaba, outra vez, ao mergullarse de novo nas augas do perdido. Pero, con todo, estaba a caer nunha morea de sentimentos estragados, sen función nin razón de ser. Que outra cousa ía facer? Se cada paso que daba, cada voz que escoitaba, cada fiestra pola que miraba e cada palabra que lía non eran máis que unha alarma permanente e incansable que lle recordaba que el xa non estaba alí. Chegou á conclusión de que, se ía estar na súa cabeza en todo momento, decidiría como mínimo de que xeito o ía recordar.
Á terceira canción, o rapaz deitouse e ficou na cama, quedo, secando a bágoas contra o coxín que abrazaba.
Volvería? Quen sabe. Só a despedida fora o máis duro polo que pasara nunca até aquel momento, pero o que veu despois superábao.
A suave melodía a piano daquela primeira pista tróuxolle á cabeza momentos que cría afogados no pranto que traía sempre detrás, intres compartidos pola inexperiencia e o medo, pola inseguridade e a esperanza. Sabía que lembrar todo aquilo non ía levar a ningures, que se trabucaba, outra vez, ao mergullarse de novo nas augas do perdido. Pero, con todo, estaba a caer nunha morea de sentimentos estragados, sen función nin razón de ser. Que outra cousa ía facer? Se cada paso que daba, cada voz que escoitaba, cada fiestra pola que miraba e cada palabra que lía non eran máis que unha alarma permanente e incansable que lle recordaba que el xa non estaba alí. Chegou á conclusión de que, se ía estar na súa cabeza en todo momento, decidiría como mínimo de que xeito o ía recordar.
Á terceira canción, o rapaz deitouse e ficou na cama, quedo, secando a bágoas contra o coxín que abrazaba.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
