O muro medía uns 3 metros de alto. Percorría a cidade de norte a sur, de sur a norte, dividíndoa en dous corpos mutilados. As torres de vixilancia nacían equidistantes ao longo do valado e, desde os postes, os grandes focos de luz transformaban durante a noite ás rúas en escenarios cuxos actores buscaban un novo papel ao outro lado da parede. Case trinta anos levaba aquela faraónica aberración no lugar, durante os que o monumento marcara a vida de leste e oeste do mesmo xeito que as estradas rachan pola metade un ecosistema enteiro. E as persoas, como animais, sufrimos o mesmo ca eles.
Se cadra foi casualidade, regalo ou condena do destino, pero a eles dous tocoulles vivir separados, a ambos lados da fronteira. Quizais, de non haber muro, nunca se tiveran coñecido, e as liñas das súas vidas non chegaran nunca a conectar como o fixeron pese a non poder ter un só punto de cruce. Ela nunca esperara atopalo alí enfronte, nos bloques de cemento do outro lado, cara os que miraba tan a miúdo cando reflexionaba sobre a existencia daquela fenda urbana, máis vella ca ela. El nin sequera chegara a soñar con que ela se agochase detrás daquelas fiestras sen persianas que vía desde a súa habitación, cando lanzaba avións de papel sobre o muro con mensaxes para quen os quixera ler. E un día, sen querer, as súas caras atopáronse de súpeto. Nacidos en dous universos paralelos, e separados por uns insignificantes metros, parecía imposible que chegasen a cruzar unha mirada como aquela, capaz de derrubar o meirande muro que puidera construírse endexamais. Para eles, co descubrimento da vida á outra beira, aquel obstáculo deixou de existir á vez que se convertía no maior dos seus problemas.
Pasaron os días, as semanas, os meses. Pasou o tempo e cada tarde sentábanse a mirar desde cadansúa ventá, un fronte ao outro, na distancia. Sucedéronse estacións enteiras até o día en que voou o primeiro avión con destinatario desde aquel sétimo piso. O vento, e algo máis, a favor. Ela baixou á rúa e recolleu a misiva. Sorriu ao lela. Mirou cara arriba, e el seguía alí, tras o seu cristal.
As liñas telefónicas estaban cortadas á altura do muro, e polas súas portas só cruzaban as cartas menos importantes; as imprescindibles debía buscar o xeito de sobrevoar o abismo. Así o fixeron, e durante o ano seguinte os avións de papel foron a única maneira de comunicarse que tiveron. Os días de chuvia volvéronse os máis tristes, mentres que devecían polos ceos despexados, que facilitaban a viaxe das súas mensaxes. Ademais do tempo, tamén contaban coa ameaza da vixilancia das torretas, sempre con continuas quendas de garda. Un dos soldados decatárase do que acontecía, mais coidou que non debía actuar contra aquilo. Porén, conscientes da situación, non podían confiar en que todos foran así, e procuraban evitar que outro que non fora aquel home os vise. Así pasaron dous longos anos nos que o muro seguía sen querer caer.
Foi unha soleada mañá de maio, co ceo azul e unha suave brisa, cando decidiron, sen falar, que o xogo dos avións non duraría un día máis, que querían deixar de ser nenos e que aquela distancia lles impedía medrar. Levaban demasiado tempo así. A vida era demasiado seria como para xogar con avións de papel. Demasiado curta como para construír fronteiras. Demasiado dura para vivila en soidade. Aquel día de primavera, el colleu un martelo, ela un pico, e baixaron a rúa. Comezaron a golpear o muro. A cada impacto, unha cara nova tras un cristal, e a cada pinga de suor, a forza de alguén máis ao seu carón. O garda non se atreveu a deter á parella e, para cando chegaron reforzos, eran demasiados os que loitaban contra os ladrillos e o cemento. A xente non se detiña ante os canóns dos fusís, e non daba un paso atrás ante as ameazas dos militares; o número de soldados aumentaba á vez que o muro comezaba a fender. De súpeto, un ruído seco cruzou o ar. O martelo bateu contra o chan.
E o muro sangrou.
Se cadra foi casualidade, regalo ou condena do destino, pero a eles dous tocoulles vivir separados, a ambos lados da fronteira. Quizais, de non haber muro, nunca se tiveran coñecido, e as liñas das súas vidas non chegaran nunca a conectar como o fixeron pese a non poder ter un só punto de cruce. Ela nunca esperara atopalo alí enfronte, nos bloques de cemento do outro lado, cara os que miraba tan a miúdo cando reflexionaba sobre a existencia daquela fenda urbana, máis vella ca ela. El nin sequera chegara a soñar con que ela se agochase detrás daquelas fiestras sen persianas que vía desde a súa habitación, cando lanzaba avións de papel sobre o muro con mensaxes para quen os quixera ler. E un día, sen querer, as súas caras atopáronse de súpeto. Nacidos en dous universos paralelos, e separados por uns insignificantes metros, parecía imposible que chegasen a cruzar unha mirada como aquela, capaz de derrubar o meirande muro que puidera construírse endexamais. Para eles, co descubrimento da vida á outra beira, aquel obstáculo deixou de existir á vez que se convertía no maior dos seus problemas.
Pasaron os días, as semanas, os meses. Pasou o tempo e cada tarde sentábanse a mirar desde cadansúa ventá, un fronte ao outro, na distancia. Sucedéronse estacións enteiras até o día en que voou o primeiro avión con destinatario desde aquel sétimo piso. O vento, e algo máis, a favor. Ela baixou á rúa e recolleu a misiva. Sorriu ao lela. Mirou cara arriba, e el seguía alí, tras o seu cristal.
As liñas telefónicas estaban cortadas á altura do muro, e polas súas portas só cruzaban as cartas menos importantes; as imprescindibles debía buscar o xeito de sobrevoar o abismo. Así o fixeron, e durante o ano seguinte os avións de papel foron a única maneira de comunicarse que tiveron. Os días de chuvia volvéronse os máis tristes, mentres que devecían polos ceos despexados, que facilitaban a viaxe das súas mensaxes. Ademais do tempo, tamén contaban coa ameaza da vixilancia das torretas, sempre con continuas quendas de garda. Un dos soldados decatárase do que acontecía, mais coidou que non debía actuar contra aquilo. Porén, conscientes da situación, non podían confiar en que todos foran así, e procuraban evitar que outro que non fora aquel home os vise. Así pasaron dous longos anos nos que o muro seguía sen querer caer.
Foi unha soleada mañá de maio, co ceo azul e unha suave brisa, cando decidiron, sen falar, que o xogo dos avións non duraría un día máis, que querían deixar de ser nenos e que aquela distancia lles impedía medrar. Levaban demasiado tempo así. A vida era demasiado seria como para xogar con avións de papel. Demasiado curta como para construír fronteiras. Demasiado dura para vivila en soidade. Aquel día de primavera, el colleu un martelo, ela un pico, e baixaron a rúa. Comezaron a golpear o muro. A cada impacto, unha cara nova tras un cristal, e a cada pinga de suor, a forza de alguén máis ao seu carón. O garda non se atreveu a deter á parella e, para cando chegaron reforzos, eran demasiados os que loitaban contra os ladrillos e o cemento. A xente non se detiña ante os canóns dos fusís, e non daba un paso atrás ante as ameazas dos militares; o número de soldados aumentaba á vez que o muro comezaba a fender. De súpeto, un ruído seco cruzou o ar. O martelo bateu contra o chan.
E o muro sangrou.
