20/3/09

A rapariga de rosa...

A rapariga de rosa non gustaba do mundo. Non vía nel cousa boa que compensase as malas, e ninguén a axudaba, ninguén a escoitaba.
A rapariga de rosa chora ao fondo da pechadura, mentres soa e inapetente da vida acelera o pulso dos seus nervios.
A rapariga de rosa cre que non vale trocar os pensamentos, nega o que ve e anúlase a si mesma. Inconformista cos seus ideais e saudosa dunha pragmática máis axeitada ao seu mundo, desbota mudar de principios, camiñar cara adiante e aprender dos golpes no canto de lamentalos.

Á súa idade só cabía cambiar, pero a rapariga de rosa, con tempo de sobra para ser feliz, aínda debía madurar aquela idea.

15/3/09

Musa

Onde está o vento que me traía a súa voz cando me paraba a escoitala? Onde están a luces de neón que se acendían nas noites de delirio? Conto un a un os pequenos lóstregos que alumean desde dentro as paredes ateigadas de notas e escritos, de palabras e debuxos, e son, aos poucos, menos e máis febles. A habitación fica baleira e escura, e agora, cando luz chega de todos os recunchos fóra dela, nada parece ocorrer no seu interior, e todo o que nacía dos brazos da saudade dorme indefinidamente. A escuridade é demasiado humana como para deixala atrás sen perder nada.

1/3/09

Resultados Eleccións 2009



[0:09] Valoración: FUCK!

O mal da abstención

Nada mellor que unha discusión co meu pai á hora de comer para espertar as neuronas. A cuestión, evidentemente, xirou en torno as eleccións, tema do día e, con toda seguridade, da próxima semana.

O detonante do debate foi a porcentaxe da participación das 12 da mañá, catro puntos menor que catro anos atrás. Que relevancia ten este dato? Pois coma sempre, a menor participación, menos votos para a esquerda, pois existe unha filosofía intrínseca na ideoloxía de moitos votantes potenciais do bipartito (es especial dos socialistas) de quedar na casa e non saír e depositar o seu voto ao mínimo erro achacable. A raíz disto chegamos ao punto de discutir sobre esa natureza abstencionista da esquerda, impensable entre os simpatizantes do PP, que votarán relixiosamente ao seu partido sen importarlles a actuación dos seus políticos. Os datos demostran que o PP sempre conta cos seus votos, non adoita variar o seu número en exceso, mentres que os partidos da esquerda pasan polo filtro dunha autocrítica, ao meu parecer, excesiva, que os leva a perder votos. BNG e PSOE sofren a decepción causada entre os seu seguidores por non cumprir todo o prometido nestes catro anos e, ao final, isto redunda no beneficio da dereita, con maior porcentaxe de votos sobre o total.

Agora non quero expoñer conclusións, só enunciar preguntas aos que poidan quedar na casa e deixen de votar á esquerda: Debemos deixarnos levar polo desencanto e permitir que gañe a dereita? É coherente botar do goberno a uns que en catro anos non fixeron todo o que deberon para que volvan os que fixeron menos en dezaseis? Nunca sobra a actitude crítica co partido ao que se vota, pero a pasividade e o desencanto parecen ser unha pose tan interesante a día de hoxe que ninguén se da conta do perigosa que pode chegar a ser. Non penso, coma o meu pai, que quen non vai votar á esquerda por decepción sexa realmente de dereitas e reaccionaria, pero si que o seu pasotismo leva á sociedade cara ese camiño, e quizais hoxe teñamos un Sunday, bloody Sunday do que moitos se arrepentirán mañá. Pola contra, se o desencanto é tal que estas cuestión non fan cambiar a ninguén de opinión, pido o voto en branco, porque a abstención só pode vir de dúas clases de persoas: os anarquistas ou os irresponsables.

¿Galicia Bilingüe?

Joan Garí

"La circunstancia electoral gallega nos ha proporcionado nuevos e interesantes elementos relacionados con la polémica lingüística. El pasado día 8, por ejemplo, hubo una manifestación en Santiago convocada por una entidad llamada Galicia Bilingüe en contra de la imposición del gallego en la enseñanza.

No soy gallego, pero como vivo en el País Valenciano, donde también se hablan diferentes lenguas, seguí con interés los avatares de la querella. Para empezar, me sorprendieron algunas pancartas del acto. Un tipo con un disfraz a manchas blancas y negras sostenía una donde decía: “El gallego sólo sirve para hablar con las vacas”. Comprendo que los que piensen como el rumiante en cuestión vivan realmente con gran desazón en Galicia. Para ellos debe de resultar insoportable comprobar cómo el gallego salta la valla y se expande fuera de la lechería.

Me resulta también curioso que los organizadores se cobijen bajo el rótulo “Galicia bilingüe” y que su batalla se concentre en el derecho de los padres a elegir en exclusiva la lengua de la escuela de sus hijos. Según ellos “sobre la base de la imposición no se puede construir una sociedad libre”. Y ése es, en efecto, el quid de la cuestión.

Para empezar, el bilingüismo es un fenómeno estrictamente individual. Un país no puede ser “bilingüe”: un individuo sí. ¿Y cómo puede un escolar gallego llegar a dominar perfectamente el gallego y el castellano? Pues en eso los sociolingüistas están todos de acuerdo: sólo la enseñanza mayoritariamente en gallego puede garantizar el bilingüismo. No hay ningún peligro de que ese niño no aprenda castellano (de hecho, no hay ningún ciudadano de España, a día de hoy, que no sepa castellano). Pero si lo que pretendemos es que sea bilingüe, y no monolingüe en castellano, entonces debe estudiar mayoritariamente en gallego. Así dominará las dos lenguas y luego usará la que querrá.

Quizá suene paradójico, pero el Estado –la Xunta, en este caso- tiene todo el derecho del mundo a “imponer” la enseñanza en gallego, como lo tiene a imponer las normas de tráfico o el impuesto sobre la renta. De hecho, esa es su obligación, puesto que los derechos de los padres acaban donde empiezan los derechos de la sociedad democrática. Sólo así se asegurará realmente la existencia de una “Galicia bilingüe”. De donde se sigue que toda la polémica subsiguiente no tiene ningún sentido, salvo que lo que se pretenda es convertir al gallego en pasto para las vacas…"

Artigo do xornal Público de hoxe, en Traducción inversa

Seguidores