Me encanta la expresión de los bebés cuando miran... abren mucho los ojos, levantan las cejas e incluso dejan que se descuelgue un poco la madibula inferior... Lo hacen así porque todo les fascina, todo es nuevo. . . Yo no puedo permitirme ser tan inocente, porque entonces me iría de cabeza contra el primer muro que me pusiera la vida delante. Pero sabre que he triunfado en la vida si llego a los 70 y aun me ilusiona que me enseñes a silbar debajo de un arbol de hojas amarillas (si, si... aunque no hubiera aprendido en 52 años)
unha vez, hai xa un tempo, pasoume algo moi bo (e largo e non ben agora a conto) o caso e que cando sain a rua, queria saltar, dar voltas e ir cun sorriso na cara todo o rato, mirando con placer o que me rodeaba. Pero... unha moza de 17 anos saltando e comportandose como unha pequena de 6?
contivenme... aguantei o que me pedia o corpo, e sentinme afogada. Isto fixome pensar seriamente nelo. ¿xk? xk deixamos de facer as cousas que de nenos si, ¿soamente polo medo o "que diran"? polas pautas preestablecidas dunha sociedade que nos controla? xk se supon que o medrar temos que adquirir uns novos comportamentos, deixando completamente a un lado o que eramos antes? olvidandoo?
“Misreading” é un concepto literario nacido do pensamento dos teóricos deconstrutivistas norteamericanos, segundo o cal toda lectura é equivocada porque está imposta polas vivencias persoais e o propio subconsciente. Porén, cada unha delas é lexítima, pois amplía as dúbidas que levanta un texto e propón novas ideas que someter a debate.
Aquí, non vou falar dun só texto, senón da propia realidade. Pero ao igual que se fai con calquera libro, vereina dende o meu propio punto de vista, sometereina ao meu propio misreading. En definitiva, este blog é a miña achega ao engrandecemento das dúbidas que nos crea a vida e ao incremento de ideas a debater sobre ela.
2 comentarios:
Me encanta la expresión de los bebés cuando miran... abren mucho los ojos, levantan las cejas e incluso dejan que se descuelgue un poco la madibula inferior... Lo hacen así porque todo les fascina, todo es nuevo. . .
Yo no puedo permitirme ser tan inocente, porque entonces me iría de cabeza contra el primer muro que me pusiera la vida delante.
Pero sabre que he triunfado en la vida si llego a los 70 y aun me ilusiona que me enseñes a silbar debajo de un arbol de hojas amarillas (si, si... aunque no hubiera aprendido en 52 años)
unha vez, hai xa un tempo, pasoume algo moi bo (e largo e non ben agora a conto) o caso e que cando sain a rua, queria saltar, dar voltas e ir cun sorriso na cara todo o rato, mirando con placer o que me rodeaba. Pero... unha moza de 17 anos saltando e comportandose como unha pequena de 6?
contivenme... aguantei o que me pedia o corpo, e sentinme afogada. Isto fixome pensar seriamente nelo. ¿xk? xk deixamos de facer as cousas que de nenos si, ¿soamente polo medo o "que diran"? polas pautas preestablecidas dunha sociedade que nos controla? xk se supon que o medrar temos que adquirir uns novos comportamentos, deixando completamente a un lado o que eramos antes? olvidandoo?
gustoume a tua reflexion lex.
Publicar un comentario