Autumnus

Non é moi común que a alguén lle guste o outono. De cotío, a xente prefire o verán, porque se pode ir á praia, hai vacacións, e a xente vai lixeira de roupa. A verdade, parécenme argumentos de peso.

Pero o outono ten algo máis. É máis dourado que o verán, e vai menos frío que no inverno. E ten tantas e tan vistosas cores como a primavera. En conclusión, para min é, probablemente, a época máis fermosa do ano.

Agora vai rematando, chegado decembro, pero estes estertores resultan o máis espectacular dos 89 días que dura. As árbores apúranse por desfacerse das follas máis resistentes que, ao final, acabarán formando parte do acolchado solo baixo os nosos pés, e a min gústame o chan cando está cuberto de follas, é o máis parecido a camiñar nas nubes.

Quizais sexa curioso preguntarse que fai que unha persoa prefira unha estación a outra. Eu penso que sempre inflúen os recordos que se teñan dunha certa época ou, tal vez, inflúa o momento no que un chega ao mundo (encántame o mes de marzo). Sexa como for, a verdade é que ningunha etapa pode resultar agradable en soidade. Pode existir, en cada un de nós, unha certa predilección por unha estación ou mes do ano, pero de nada serve ter flores en maio, neve en xaneiro ou piscina en agosto se no se ten a ninguén con quen compartilas.

Realmente, non hai unha época mellor que outra ao longo do ano (abstéñanse de comentar alérxicos). Hai un factor clave en ver un momento como irrepetible, e é o poder compartilo. Como exemplo, non se explica, se non é así, que poida recordar as semanas da Selectividade da forma tan intensa e idealizada como o fago.

É así, con amigos, como cada intre pasa a ser unha pequena xoia máis do tesouro da memoria, e como consigo camiñar nas nubes sen necesidade de follas no chan.