Las chicas son guerreras

Ou iso parece. É curioso que estea a converter o meu blog nun auténtico baluarte feminista ou, mellor dito, defensor da muller. Que traio desta volta? A primeira ministra de Defensa. Curioso, non?

Evidentemente, nós non o recordaremos, pero non foi ata 1988 cando entrou a primeira muller nas Forzas Armadas, data demasiado próxima, se supoñemos que esa igualdade debía vir xa dende o establecemento da democracia. As mulleres tomaran parte na defensa da República no seu momento, pero esa foi a España perdedora, e aquelas loitadoras fican agora como nota a pé de páxina na historia. Porén, a paridade chegou (afortunadamente, acaba facéndoo, antes ou despois), e hoxe, vinte anos máis tarde, a persoa máis poderosa da maquinaria militar española é unha muller.

A devandita dama chámase Carme Chacón, e por se o feito de non pertencer á metade menos evolucionada da humanidade non doe o suficiente nos sectores máis retrógrados do panorama político, cabe destacar que é catalá (¡separatista!) e está embarazada (¡que se vuelva a cuidar la casa!).

Non sei exactamente o que pode esperar esta muller dos seus adversarios, pero o que é seguro é que pronto veremos as marchas militares pasar por diante dunha muller, a muller que controla os fíos do exército. Quizais moitos non o perciban, pero a min paréceme todo un novo fito na historia das mulleres españolas. Como, por certo, temo que tamén o será Esperanza Aguirre dentro de catro anos. Pero para iso, e para a sociedade en xeral, aínda que queda moito por andar.

Silvio Berlusconi acha o segredo da beleza feminina

Sempre tan profundo, Berlusconi. Sempre tan doce e educado. Así é este defensor das mulleres e da súa dignidade. El, clarividente, acaba de descubrir cal é a función das políticas: alén de gobernar, o que buscan é pasearse polos corredores de congresos e ministerios. Por iso, nun intelixente e impecable golpe de efecto, chama ás urnas pedindo o voto para o seu partido cun argumento abafante: as mulleres da dereita son máis guapas. Gustaríame felicitar a este home por tal descubrimento. É por todos coñecido que mulleres como Esperanza Aguirre ou Angela Merkel destacan non polas súas actuacións ao mando dos gobernos que dirixen, senón pola súa indiscutible beleza.

Chegados a este punto, homes do mundo, deixade que as mulleres fermosas nos dirixan. Deixade que esa muller obxecto, bandeira do recalcitrante machismo, non se peche ás rexeitadas revistas porno e pase ás portadas dos diarios máis serios. É o que Berlusconi ofrece aos italianos, é o seu argumento á hora de votar: se os de esquerdas non saben nin escoller a unha muller fermosa, como vai poder dirixir un país?

Despois aínda non sorprendemos de que haxa homes que maten ás súas mulleres, se alguén coma este individuo pode chegar a dirixir un Estado europeo como é o italiano. Pero, con todo...estupefacto me hallo.

Sen título

Un ideal nunca será tan valioso como unha vida humana. Este non é o camiño, e o saben; á maioría da xente non lle gusta vivir nun país cunha bandeira manchada de sangue, e eles están pintando a súa. Espero que haxa referendo e sexa cal sexa o resultado, ambas partes o acaten. Así, dun xeito ou outro, rematará todo isto. Porque independente ou non, non paga a pena vivir nunha terra ateigada de cadáveres e asasinos.

Catro baixas no noso bando

Últimas noticias: Asasinadas catro persoas nun só día en todo o país.

Iraq? Colombia? Kenia? Non, España. ETA? Liortas entre inmigrantes? Non, violencia machista.

Resulta incrible, non si? Parece que non cambiaremos nunca: sempre os mesmos problemas, sempre os mesmos comportamentos, sempre as mesmas vítimas. Tanto tempo intentando trocar eses ideais rancios que propugnan a supremacía e patriarcado do home, tratando de desprendernos do instinto de posesión do macho, querendo deixar atrás o lado animal que temos para podermos vivir coma persoas civilizadas, e asemella que foi todo en balde.

Parece moi doado ver como morre a xente fóra, ben sexa en atentados no mundo islámico ou tiroteada en escolas estadounidenses, pero non parecemos decatarnos das vidas que se perden de portas adentro, no noso entorno. Esas mulleres, as nosas mulleres, cuxas vidas son truncadas sen remedio, que protagonizan xa cotiás noticias cada poucos días, son unha parte de nós. Son un anaco de todos os que devecemos pola igualdade, polo respecto, pola tolerancia e pola liberdade. E cada vez que unha delas se suma á tristemente extensa lista de crimes, perdemos un pouco máis a esperanza de ver a sociedade coa que soñamos.

Isto é unha guerra, non se me ocorre senón outra explicación. É a guerra entre as cavernas e o presente. Entre o pasado e a sociedade actual. E vós, as mulleres, estades nas frontes de batalla, sodes a vida, o futuro, a cabeza da civilización que agardamos. Por iso non podemos consentir que caia ningunha máis.

Xa non fomos ficando sós

Se hai algo que me aterra neste mundo, iso é a soidade. Non falo de ficar só na habitación, sen compaña. Cando digo soidade evoco unha indesexable situación na que non se conta con ninguén neste mundo, na que se carece dun apoio que axude a carrexar o peso da vida. Igual cá min, tal panorama resúltalle insoportable á maior parte da humanidade.

Por iso, sempre nos facemos a mesma pregunta, a todos os niveis da vida: Estamos sós?

Despois de milleiros de anos cuestionándoo, quizais a resposta sexa máis doada do que parece. A nosa existencia caracterízase porque nunca sabemos cando imos atopar alguén nesta viaxe, e desta volta volve ser así. Silencio, escuridade, e de súpeto un sopro de vida. A 250 millóns de anos luz, diante das nosas propias narices. Unhas pequenas moléculas orixinaron a vida na Terra, e agora atopáronse nunha afastada galaxia deste infindo universo. Xa non estamos sós. Nunca o estivemos, pero non o sabiamos.

Benvidos ao inmenso e inabarcable universo. Benvidos á incomprensible e invencible vida.